...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uważam, że 'Pleased to Meet Me' to najlepszy album, jaki kiedykolwiek wydali Replacements.
W istocie, rutynowo odnoszę się do niego jako do jednego z czterech lub pięciu najlepszych albumów rock 'n' rollowych wszechczasów.
Za ten afront, samozwańczy strażnicy dziedzictwa zespołu kazali mi w sieci odejść od fajki crackowej. Akceptuję to. To po prostu część toczenia się z kultem przyodzianym w podarte trampki i flanelę, który znajduje być może odrobinę zbyt wiele egzystencjalnej prawdy w tekście 'Jedna stopa w drzwiach/Druga stopa w rynsztoku' z 'I Don't Know'

Jednak dla mnie 'Pleased to Meet Me' jest najwyraźniejszym, najostrzejszym, najbardziej oczywistym wyrazem znacznego talentu Westerberga w pisaniu piosenek, zrealizowanym przez zespół, który stał się cholernie dobry w graniu rock 'n' rolla, niemal wbrew sobie. Poprzednie albumy Replacements zazwyczaj zawierały piosenki, które były czystymi odrzutami, sygnałami dla słuchacza, że ​​pomimo narastającej sztuki w ich rzemiośle i poruszającej emocjonalnej głębi często obecnej w tekstach, tak naprawdę nie traktują tego gówna poważnie...



..::TRACK-LIST::..

1. I.O.U. 2:57
2. Alex Chilton 3:12
3. I Don't Know 3:19
Baritone Saxophone - Steve Douglas

4. Nightclub Jitters 2:44
Saxophone - Prince Gabe

5. The Ledge 4:04
Bass Flute - Steve Douglas

6. Never Mind 2:47
7. Valentine 3:31
8. Shooting Dirty Pool 2:20
Guitar - Luther Dickinson

9. Red Red Wine 2:59
10. Skyway 2:04
11. Can't Hardly Wait 3:02
Baritone Saxophone - Steve Douglas
Guitar - Alex Chilton
Strings - Max Huls
Tenor Saxophone - Andrew Love
Trumpet - Ben Jr.



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Bass, Piano, Written By - Paul Westerberg
Percussion, Vocals - Chris Mars
Bass, Vocals - Tommy Stinson
Keyboards - East Memphis Slim (tracks: 1, 5, 7, 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=Qp2qA-ijXJ8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uważam, że 'Pleased to Meet Me' to najlepszy album, jaki kiedykolwiek wydali Replacements.
W istocie, rutynowo odnoszę się do niego jako do jednego z czterech lub pięciu najlepszych albumów rock 'n' rollowych wszechczasów.
Za ten afront, samozwańczy strażnicy dziedzictwa zespołu kazali mi w sieci odejść od fajki crackowej. Akceptuję to. To po prostu część toczenia się z kultem przyodzianym w podarte trampki i flanelę, który znajduje być może odrobinę zbyt wiele egzystencjalnej prawdy w tekście 'Jedna stopa w drzwiach/Druga stopa w rynsztoku' z 'I Don't Know'

Jednak dla mnie 'Pleased to Meet Me' jest najwyraźniejszym, najostrzejszym, najbardziej oczywistym wyrazem znacznego talentu Westerberga w pisaniu piosenek, zrealizowanym przez zespół, który stał się cholernie dobry w graniu rock 'n' rolla, niemal wbrew sobie. Poprzednie albumy Replacements zazwyczaj zawierały piosenki, które były czystymi odrzutami, sygnałami dla słuchacza, że ​​pomimo narastającej sztuki w ich rzemiośle i poruszającej emocjonalnej głębi często obecnej w tekstach, tak naprawdę nie traktują tego gówna poważnie...



..::TRACK-LIST::..

1. I.O.U. 2:57
2. Alex Chilton 3:12
3. I Don't Know 3:19
Baritone Saxophone - Steve Douglas

4. Nightclub Jitters 2:44
Saxophone - Prince Gabe

5. The Ledge 4:04
Bass Flute - Steve Douglas

6. Never Mind 2:47
7. Valentine 3:31
8. Shooting Dirty Pool 2:20
Guitar - Luther Dickinson

9. Red Red Wine 2:59
10. Skyway 2:04
11. Can't Hardly Wait 3:02
Baritone Saxophone - Steve Douglas
Guitar - Alex Chilton
Strings - Max Huls
Tenor Saxophone - Andrew Love
Trumpet - Ben Jr.



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Bass, Piano, Written By - Paul Westerberg
Percussion, Vocals - Chris Mars
Bass, Vocals - Tommy Stinson
Keyboards - East Memphis Slim (tracks: 1, 5, 7, 10, 11)




https://www.youtube.com/watch?v=Qp2qA-ijXJ8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...
Artist: Oingo Boingo
Album: Good For Your Soul
Label: Rubellan Remasters – RUBY27CD
Country: US
Released: 1983/2021
Genre: New Wave, Alternative Rock, Synthpop
Audio codec: Mp3 @320 kbps

...( TrackList )...
01. Who Do You Want To Be 3:31
02. Good For Your Soul 3:14
03. No Spill Blood 3:41
04. Cry Of The Vatos 2:21
05. Fill The Void 3:42
06. Sweat 4:48
07. Nothing Bad Ever Happens 3:41
08. Wake Up (It's 1984) 4:41
09. Dead Or Alive 4:04
10. Pictures Of You 4:02
11. Little Guns 3:42
Bonus Tracks:
12. Bachelor Party 3:49
13. Something Isn't Right 3:42
14. Wake Up (It's 1984) (Single Version) 3:00

American new wave band formed by songwriter Danny Elfman in 1979. The band emerged from a surrealist musical theatre troupe, The Mystic Knights of the Oingo Boingo, that Elfman had led since 1976 and written material for in the years previous. Oingo Boingo were known for their high energy live concerts and experimental music, which can be described as mixing rock, ska, pop, and world music. The band's body of work spanned 17 years, with various genre and line-up changes.

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Everyone talked about our artiness and our unlikeableness, people completely ignored for decades me saying, ‘We’re a pop band’.' David Thomas

With ‘Pennsylvania,’ Pere Ubu welcome you to a barely recognisable secret country drawn out of its own spectral geography… This is much more than just music.

'[Pere Ubu] were still creating great works of abstract art, pushing the limits of rock ‘n’ roll to twist into avant-garde explorations of the darkest recesses of the human mind' Classic Rock

'From the beginning they obviously understood the nuts and bolts of popular music, and then loosened them.' Mojo



Pere Ubu…post punk merry pranksters hailing from the industrial wastelands of Columbus, Ohio, who released a series of classic singles and a clutch of essential albums before imploding under a cloud of bubbly enforced glee and the departure of genius guitarist Tom Herman to work on oil rigs, only to resurface and resurrect themselves, declaring themselves originators of the “Avant-Garage” sound, and worming their way into and out of the American heartlands, weaving tales as surreal as Don Van Vliet’s musings. It’s no surprise then to find them taking a road trip through this vast landscape in the form of a concept album. Taking inspiration from Conrad’s “Heart Of Darkness”, via their own tribute single when they were simply ‘looking into the heart of darkness’, back in 1998 they took the plunge, first journeying through Pennsylvania, then in 2002 Arkansas, releasing 2 conceptual albums reflecting the world like the mirrors on the front cover of 1982’s “Song of the Bailing Man”. After a 20 year absence Tom Herman returned to the fold for these 2 projects.

They really know how to do atmosphere. From 1978’s Dub Housing and “Sentimental Journey” right through to “Monday Morning” they capture the unease of a strange place easily as well as David Lynch. I’m surprised they haven’t crossed paths actually. After all, the industrial scapes of Eraserhead were meant to reflect the wastelands of Ohio and Pennsylvania, and the lead character and lead singer David Thomas had an uncanny likeness, especially when Pere Ubu first hit these shores, wearing a black suit with thin tie and crazy curly black hair, bashing away at bits of metal and wailing unintelligibly. He’s got less hair these days but he’s lost none of the presence. He’s no more intelligible than he ever was but sometimes words defeat the object, and detract rather than enhance the stories being told… and that’s the thing – they are all stories. Stories of the American hinterland – scraps of paper, scribbled notes in a well worn notebook, small creased blurred pictures of an unidentifiable landscape. The contents of a tramp’s pocket. The things left behind in an abandoned house. The songs curl like smoke from the greasy remains of a long used hot plate at the back of an American diner that last saw a lick of paint back when I Love Lucy was all the rage.

‘Art exists to at once reveal secrets and to preserve them’ said Pere Ubu front man David Thomas, and these stories reveal everything and nothing about the half forgotten back door swathes of middle America and its inhabitants, from map reading travelogues to overheard snippets of conversation along the way. ‘All across “Pennsylvania,” people turn off the main roads and find themselves in towns whose names they can’t remember’. A lot of these songs contain a dark menacing quality, probably exacerbated by the fact that the band themselves look a little like the extremely dysfunctional family in Texas Chainsaw Massacre where the local garage sells unspecified meat, and don’t stop for hitchhikers whatever you do. In other places you can feel the dust at the back of the throat as you step into a friendly roadside shack for a welcome break, Pennsylvania contains these juxtapositions, from the Beefheart/Cooder country knees-up of “Sad.txt” and “Fly’s Eye” to the Lynchian cinemascope of “Woolie Bullie” and the nightmarish film noir of “Perfume”, with its wobbly auto tune lending itself very well to the wobbliness of the vocal.

Four years later came the second instalment St. Arkansas which takes an even stranger turn as they head further in to the darklands. The autotune wobble makes further headway tipping the vocals into a strange mania, a fever dream of memory and unsavoury characters flitting by on the roadside, and strange laughter in the night from a neon lit motel room. If Pennsylvania was Lynch’s The Straight Story, a fairly normal, though eccentric journey by daylight, then this is Lost Highway… surreal and unsettling and mysterious. ‘I drove the route and wrote down what the Road was telling me’ says David Thomas, the routes being Interstate 40 which runs the breadth of the US, and Route 49, the road where Robert Johnson sold his soul to the devil at the crossroads. There’s even a song on here called “Hell” so the road seems to be keeping the same company.

These two classics have long deserved a vinyl release and finally it’s happening. The folks at Fire Records are re-issuing a lot of their back catalogue and these two records are a fine addition to their work, especially on lovely coloured vinyl, appropriately light and then dark blue. If you aren’t familiar with Pere Ubu then it’s really not a bad place to start. If however, like me, you’re a massive fan of their earlier work but don’t know the later stuff as well as you might then get these and play them to death. You will find they have lost none of their effervescence, their playfulness and their despair.

Andrew Wood



..::TRACK-LIST::..

Woolie Bullie
Hightwaterville
SAD.TXT
Urban Lifestyle
Silent Spring
Mr Wheeler
Muddy Waters
Slow
Drive
Indian Giver
Monday Morning
Perfume
Fly's Eye
The Duke's Saharan Ambitions
Wheelhouse

Fly's Eye (alt. mix)
My Name is ... (live)
SAD.TXT (live)
Dr Sax (outtake)



..::OBSADA::..

David Thomas - vocals, organ ('Woolie Bullie'), virtual voices ('My Name Is...')
Tom Herman - guitar, bass, tack piano, snare percussion
Jim Jones - guitar, bass, organ
Robert Wheeler - EML & digital synthesizers, theremin, organ
Michele Temple - bass, guitar, organ, piano
Steve Mehlman - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=VHcSVtykEos



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Everyone talked about our artiness and our unlikeableness, people completely ignored for decades me saying, ‘We’re a pop band’.' David Thomas

With ‘Pennsylvania,’ Pere Ubu welcome you to a barely recognisable secret country drawn out of its own spectral geography… This is much more than just music.

'[Pere Ubu] were still creating great works of abstract art, pushing the limits of rock ‘n’ roll to twist into avant-garde explorations of the darkest recesses of the human mind' Classic Rock

'From the beginning they obviously understood the nuts and bolts of popular music, and then loosened them.' Mojo



Pere Ubu…post punk merry pranksters hailing from the industrial wastelands of Columbus, Ohio, who released a series of classic singles and a clutch of essential albums before imploding under a cloud of bubbly enforced glee and the departure of genius guitarist Tom Herman to work on oil rigs, only to resurface and resurrect themselves, declaring themselves originators of the “Avant-Garage” sound, and worming their way into and out of the American heartlands, weaving tales as surreal as Don Van Vliet’s musings. It’s no surprise then to find them taking a road trip through this vast landscape in the form of a concept album. Taking inspiration from Conrad’s “Heart Of Darkness”, via their own tribute single when they were simply ‘looking into the heart of darkness’, back in 1998 they took the plunge, first journeying through Pennsylvania, then in 2002 Arkansas, releasing 2 conceptual albums reflecting the world like the mirrors on the front cover of 1982’s “Song of the Bailing Man”. After a 20 year absence Tom Herman returned to the fold for these 2 projects.

They really know how to do atmosphere. From 1978’s Dub Housing and “Sentimental Journey” right through to “Monday Morning” they capture the unease of a strange place easily as well as David Lynch. I’m surprised they haven’t crossed paths actually. After all, the industrial scapes of Eraserhead were meant to reflect the wastelands of Ohio and Pennsylvania, and the lead character and lead singer David Thomas had an uncanny likeness, especially when Pere Ubu first hit these shores, wearing a black suit with thin tie and crazy curly black hair, bashing away at bits of metal and wailing unintelligibly. He’s got less hair these days but he’s lost none of the presence. He’s no more intelligible than he ever was but sometimes words defeat the object, and detract rather than enhance the stories being told… and that’s the thing – they are all stories. Stories of the American hinterland – scraps of paper, scribbled notes in a well worn notebook, small creased blurred pictures of an unidentifiable landscape. The contents of a tramp’s pocket. The things left behind in an abandoned house. The songs curl like smoke from the greasy remains of a long used hot plate at the back of an American diner that last saw a lick of paint back when I Love Lucy was all the rage.

‘Art exists to at once reveal secrets and to preserve them’ said Pere Ubu front man David Thomas, and these stories reveal everything and nothing about the half forgotten back door swathes of middle America and its inhabitants, from map reading travelogues to overheard snippets of conversation along the way. ‘All across “Pennsylvania,” people turn off the main roads and find themselves in towns whose names they can’t remember’. A lot of these songs contain a dark menacing quality, probably exacerbated by the fact that the band themselves look a little like the extremely dysfunctional family in Texas Chainsaw Massacre where the local garage sells unspecified meat, and don’t stop for hitchhikers whatever you do. In other places you can feel the dust at the back of the throat as you step into a friendly roadside shack for a welcome break, Pennsylvania contains these juxtapositions, from the Beefheart/Cooder country knees-up of “Sad.txt” and “Fly’s Eye” to the Lynchian cinemascope of “Woolie Bullie” and the nightmarish film noir of “Perfume”, with its wobbly auto tune lending itself very well to the wobbliness of the vocal.

Four years later came the second instalment St. Arkansas which takes an even stranger turn as they head further in to the darklands. The autotune wobble makes further headway tipping the vocals into a strange mania, a fever dream of memory and unsavoury characters flitting by on the roadside, and strange laughter in the night from a neon lit motel room. If Pennsylvania was Lynch’s The Straight Story, a fairly normal, though eccentric journey by daylight, then this is Lost Highway… surreal and unsettling and mysterious. ‘I drove the route and wrote down what the Road was telling me’ says David Thomas, the routes being Interstate 40 which runs the breadth of the US, and Route 49, the road where Robert Johnson sold his soul to the devil at the crossroads. There’s even a song on here called “Hell” so the road seems to be keeping the same company.

These two classics have long deserved a vinyl release and finally it’s happening. The folks at Fire Records are re-issuing a lot of their back catalogue and these two records are a fine addition to their work, especially on lovely coloured vinyl, appropriately light and then dark blue. If you aren’t familiar with Pere Ubu then it’s really not a bad place to start. If however, like me, you’re a massive fan of their earlier work but don’t know the later stuff as well as you might then get these and play them to death. You will find they have lost none of their effervescence, their playfulness and their despair.

Andrew Wood



..::TRACK-LIST::..

Woolie Bullie
Hightwaterville
SAD.TXT
Urban Lifestyle
Silent Spring
Mr Wheeler
Muddy Waters
Slow
Drive
Indian Giver
Monday Morning
Perfume
Fly's Eye
The Duke's Saharan Ambitions
Wheelhouse

Fly's Eye (alt. mix)
My Name is ... (live)
SAD.TXT (live)
Dr Sax (outtake)



..::OBSADA::..

David Thomas - vocals, organ ('Woolie Bullie'), virtual voices ('My Name Is...')
Tom Herman - guitar, bass, tack piano, snare percussion
Jim Jones - guitar, bass, organ
Robert Wheeler - EML & digital synthesizers, theremin, organ
Michele Temple - bass, guitar, organ, piano
Steve Mehlman - drums, percussion




https://www.youtube.com/watch?v=VHcSVtykEos



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Najnowszy album 'Podróż' to w zamierzeniu projekt scalający muzykę, obrazi słowa. A i sama podróż ma trzy wymiary. A wątków pobocznych jest jeszcze trzy razy tyle. Wnikliwi słuchacze dojdą, co i jak…Na płycie swoje talenty ujawniło kilkanaście osób, a wszystko po to, by zbliżyć się do absolutu, jakim jest

ściana dźwięku generowana przez przejeżdżający osobowy. To w końcu album, który zawiera w sobie wiele odniesień i przebogaty wachlarz inspiracji.
Album wydany we współpracy z Bat-Cave Production.
Edycja na CD w digipacku z załączoną mapą podróży i innymi niespodziankami.



The latest album “Podróż” is intended to be a project that brings together music and words. And the journey itself has three dimensions. And there are three times as many side plots. Attentive listeners will understand what and how…
A dozen or so people revealed their talents on the album, all in order to get closer to the absolute that it is
a wall of sound generated by a passing passenger car. After all, this is an album that contains many references and a wide range of inspirations.

OPOWIEŚĆ (A Story) is a group whose music is filled with noises, squeaks, clatters and other characteristic sounds for the trance motor skills of a moving train. On one website, the band’s work was described as NOISE RITUAL SPLEEN SONGS. And what’s not to understand?
The group has released two albums. The debut “Opowieść” (2021) is an album in the dreamlike manner radio play. The second album is not even so much a record as a handmade art zine with an attached a recording of the band’s concert during the 11th edition of the Zabobony festival. And the Tale performs not very well often, but in special places. The musicians could be heard both in the rooms of a Lower Silesian former German pigsty, as well as in the walls of a Czech one, neo-Gothic church. This is proof of skillful and graceful maneuvering between the sacred and profane areas. The band’s performances take the form of a musical ritualenriched with film projections and a visual performance in the form of live painting. Everything is there stories.
Album released in cooperation with Bat-Cave Production.



..::TRACK-LIST::..

1. Bezdroża 04:35
2. Ostatni Będą Następni 06:04
3. Ku Końcowi 05:29
4. NIkt 02:24
5. Przejście 04:18
6. Las Krzyży 07:24
7. M.W. 04:59
8. Granatowy Kolor Boga 07:12
9. + + + 02:13
10. Coś 06:10



https://www.youtube.com/watch?v=CXzo0J-PnEk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Najnowszy album 'Podróż' to w zamierzeniu projekt scalający muzykę, obrazi słowa. A i sama podróż ma trzy wymiary. A wątków pobocznych jest jeszcze trzy razy tyle. Wnikliwi słuchacze dojdą, co i jak…Na płycie swoje talenty ujawniło kilkanaście osób, a wszystko po to, by zbliżyć się do absolutu, jakim jest

ściana dźwięku generowana przez przejeżdżający osobowy. To w końcu album, który zawiera w sobie wiele odniesień i przebogaty wachlarz inspiracji.
Album wydany we współpracy z Bat-Cave Production.
Edycja na CD w digipacku z załączoną mapą podróży i innymi niespodziankami.



The latest album “Podróż” is intended to be a project that brings together music and words. And the journey itself has three dimensions. And there are three times as many side plots. Attentive listeners will understand what and how…
A dozen or so people revealed their talents on the album, all in order to get closer to the absolute that it is
a wall of sound generated by a passing passenger car. After all, this is an album that contains many references and a wide range of inspirations.

OPOWIEŚĆ (A Story) is a group whose music is filled with noises, squeaks, clatters and other characteristic sounds for the trance motor skills of a moving train. On one website, the band’s work was described as NOISE RITUAL SPLEEN SONGS. And what’s not to understand?
The group has released two albums. The debut “Opowieść” (2021) is an album in the dreamlike manner radio play. The second album is not even so much a record as a handmade art zine with an attached a recording of the band’s concert during the 11th edition of the Zabobony festival. And the Tale performs not very well often, but in special places. The musicians could be heard both in the rooms of a Lower Silesian former German pigsty, as well as in the walls of a Czech one, neo-Gothic church. This is proof of skillful and graceful maneuvering between the sacred and profane areas. The band’s performances take the form of a musical ritualenriched with film projections and a visual performance in the form of live painting. Everything is there stories.
Album released in cooperation with Bat-Cave Production.



..::TRACK-LIST::..

1. Bezdroża 04:35
2. Ostatni Będą Następni 06:04
3. Ku Końcowi 05:29
4. NIkt 02:24
5. Przejście 04:18
6. Las Krzyży 07:24
7. M.W. 04:59
8. Granatowy Kolor Boga 07:12
9. + + + 02:13
10. Coś 06:10



https://www.youtube.com/watch?v=CXzo0J-PnEk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prężność amerykańskiego przemysłu rozrywkowego nie polega, jak się wydaje, na ekspansywności, ale na stabilności. Jeżeli brytyjska muzyka targana jest rewolucyjnymi burzami czy nękana suszami stagnacji (ot, choćby teraz) to Jankesi niewzruszenie utrzymują się na wysokim poziomie. A co ciekawe, ten stale wysoki poziom trzymają twórcy muzyki niezależnej. Amerykanie udowadniają, że tak jak potrafią hodować wielkich czarnoskórych koszykarzy, tak również potrafią wynajdywać zdolnych artystów. W USA indie nie jest pustym terminem. Tam "indie" oznacza konkretne wytwórnie, konkretny rynek, konkretnych odbiorców. Muzyk wchodząc na ten rynek, niejako zgadza się na ograniczoną sprzedaż płyt, na niewielką promocję czy na ustaloną liczbę słuchaczy (są wyjątki, jak choćby Bright Eyes). Brytyjczycy chlubią się, że na tamtejszych listach Coldplay czy Doves rywalizują z gwiazdami R'n'B. Zgoda, ale jednocześnie zespoły takie jak South czy Six By Seven mają problemy z wydaniem płyt. Dostępność do brytyjskiej alternatywy i warunki, jakie mają młode kapele na Wyspach są nieporównywalne do tego co dzieje się w Stanach. Że dryg do muzyki masowej Amerykanie mają, udowadniali już w latach 60. (popatrzmy choćby na sukces Motown). Natomiast źródeł obecnej artystycznej pozycji ruchu "indie" za oceanem należałoby upatrywać w latach 80.

Kiedy Brytyjczycy na początku lat 80. wyraźnie próbowali łapać oddech po zadyszce, wywołanej niesamowitym tempem narzuconym przez punk i nową falę, w Ameryce obrodziło w nowe kapele, dosłownie od Atlantyku po Pacyfik. Na zachodzie amerykański punk zyskiwał hardcorowe oblicze (Dead Kennedys, Black Flag), na wschodzie grało agresywne Minor Threat czy ambitne Mission Of Burma. Miejsca dla siebie szukali również Meat Puppets, Dinosaur Jr., Minutemen i wreszcie giganci z Athens, czyli R.E.M. I właśnie z tym zespołem o miano największych tamtych czasów rywalizować będą dwie kapele z miasta, o którym powiedział jeden z komentatorów, że kojarzone jest jedynie z Kevinem Garnettem. Mowa oczywiście o Minneapolis, gdzie w 1979 doszło do założenia dwóch wspaniałych formacji: Husker Du i The Replacements. Ci pierwsi szybo zyskali pozycję kultowej grupy, choć popularnością nigdy Stipe'owi nie dorównali (co zresztą nie było wykonalne, mówimy przecież o jednej z najsłynniejszych grup w historii). The Replacements też zresztą nie, ale przez dwanaście lat działalności zdołali zapisać się na stałe w pamięci amerykańskich fanów.

Zespół początkowo nazwany The Impediments (nazwę zmieniono po incydencie, kiedy kapelę wyrzucono z jednego z pubów, w którym grali) powstał, gdy do grupy tworzonej przez Boba i Tommy'ego Stinsonów oraz Chrisa Marsa dołączył wokalista Paul Westerberg. Początkowe próby nie były zbyt udane i pierwszy, w pełni jeszcze hardrockowy album, można śmiało pominąć. Drugi album zdradzał już pewien niewątpliwy talent, jakim dysponowali The Replacements. "Hootenanny" jednak obok świetnego "Willpower" zawierało raczej wątpliwej jakości "Mr Whirly" (pastisz The Beatles polegający na połączeniu "Strawberry Fields Forever" oraz "Oh, Darling"). I tak nadszedł orwellowski rok 1984. Świat wyglądał już wtedy inaczej. W Anglii wszyscy zachwycali się The Smiths, "Rolling Stone" uznał istnienie alternatywy i przyznał "Murmur" R.E.M. tytuł najlepszego albumu 1983, no i Husker Du wydali przełomowe "Zen Arcade". Replacements nie mogli być gorsi. "Let It Be" było szokiem. Po dwóch mocno przeciętnych krążkach, Westerberg z kolegami wydali arcydzieło, awansujące ich z dnia na dzień do ekstraklasy. Nie było mowy już o hardcore'owym bezładzie czy pokracznych próbach stworzenia chwytliwej melodii. Na "Let It Be" grało wszystko. Z jednej strony było "Seen Your Video" - bezkompromisowa gitarowa jazda uwieńczona krzykiem bliższym tradycjom emo, z drugiej ballada "Androgynous" oparta o pijacki fortepian Westerberga. A po środku kilka wymiataczy jak niesamowicie melodyjne "I Will Dare", "My Favorite Thing" czy "Unsatisfied".

Replacements byli na fali wznoszącej i nie mogło to umknąć uwadze szefom wytwórni Sire. W 1985 podpisali oni kontrakt z zespołem z Minneapollis i tak pierwszy album dla większej wytwórni miał stać się faktem. Początkowo producentem "Tim" miał być Alex Chilton (ostatecznie został nim Tommy Ederlyi), eks-lider Big Star i idol Westerberga (na kolejnej płycie ukaże się nawet utwór zatytułowany "Alex Chilton"!). Big Star to zespół w Polsce znany co najwyżej dzięki This Mortal Coil, które na "It'll End In Tears" umieściło dwa covery ze wspaniałej płyty "Third/Sister Lovers". A niesłusznie, bowiem wpływ tej klasycznej kapeli na amerykańską scenę niezależną, w tym na The Replacements i R.E.M. jest porównywalny z wpływem The Byrds czy The Beach Boys.

Już otwierający "Tim" "Hold My Life" zdradza, jaką drogę obrali The Replacements. Chwytliwy, wyrazisty refren, ale przede wszystkim wygładzone brzmienie. Niektórzy właśnie w brzmieniu widzą przewagę "Let It Be". Ale to złagodzenie, szczególnie perkusji zdaje sie być usprawiedliwione ambicjami Westerberga, który coraz bardziej zaczyna dominować w zespole. Tekst odgrywa niebagatelna rolę - Paul śpiewa o bezradności: And hold my life until I'm ready to use it/ Hold my life because I just might lose it. Połączone z mocną, wychodzącą na pierwszy plan gitarą idealnie trafiał w zapotrzebowanie. Stało się jasne, że pełnię władzy ma już Westerberg, który skomponował 10 z 11 piosenek na albumie. Także nastepne "I'll Buy" czy "Kiss Me On The Bus", kolejny z przebojów kapeli. Bardzo naiwny, bardzo romantyczny kawałek nie miał już wiele wspólnego z tradycjami punkowej sceny Minneapolis. Bliższy był raczej Big Star z utworów typu "Thank Your Friends". Trzeba sobie powiedzieć, że Replacements nie byli nigdy eksperymentatorami, nie posiadali też inwencji melodycznej na miarę R.E.M. Dysponowali jednak niezwykłym talentem do tworzenia prostych, ale trafnych motywów i takich też tekstów. Na pewno sławy zespołowi dodawała otoczka wytworzona wokół grupy. Replacements znani byli z pijaństwa, niszczenia lokali i tego typu wybryków. Jednak ta bezkompromisowość nie ujawniała się w muzyce i "Tim" z powodzeniem mógł być grany w amerykańskich radiostacjach college'owych.

Właśnie termin college rock jest najczęściej używany w odniesieniu do bohaterów naszej recenzji. Lata osiemdziesiąte to złoty czas dla rozgłośni uniwersyteckich. Wtedy to fale radiowe zapełniają przeboje niezależnych zespołów. Są to zazwyczaj piosenki, które mają taki potencjał popowy, że śmiało mogłyby konkurować z hitami mainstreamowymi, jednocześnie ich artystyczny poziom jest zazwyczaj wiele wyższy. Gwiazdami eteru byli R.E.M., The Smiths, XTC, ale też właśnie The Replacements. Doskonale ten okres obrazuje fantastyczna, wydana w zeszłym roku czteropłytowa składanka "Left Of The Dial - Dispatches From The Underground". I nieprzypadkowo tytuł zapożyczyła z piosenki zespołu Westerberga. "Left Of The Dial" bowiem to autentycznie esencjonalny kawałek dla tamtego nurtu. Jak głosi legenda Westerberg napisał tę piosenkę dla swojej ukochanej, Angie Carlson z cieszącego się umiarkowaną popularnością, college-rockowego Let's Active. Sam utwór opisuje rokendrolowe życie tamtych czasów. To już nie wielkie stadiony czy wywiady dla czołowych dzienników świata. Kariera staje się niemalże rutynowa: Passin' through and it's late, the station started to fade/ Picked another one up in the very next state, a prawdziwą tragedią okazuje się niewymienienie nazwiska Angie w artykule o jej kapeli. A wszystko to dzieje się w rodzimych klimatach Georgii, San Francisco i Los Angeles. Nie byłoby największego w karierze zespołu przeboju gdyby nie niezapomniana, klasyczna melodia oraz emocjonalne, charyzmatyczne, przywodzące czasem na myśl wokal Bono wykonanie. Dziś bez wątpienia "Left Of The Dial" stoi w rzędzie obok "Teenage Riot" czy "Radio Free Europe". Smaczki "Tim" nie kończą się oczywiście jedynie na tych paru utworach. Rolę ciekawostki pełni prościutki, bezpretensjonalny "Waitress In The Sky", a "Swingin Party" udanie nawiązuje do "Androgynous", choć już bez knajpianego rysu. Znakomicie jest przez całą płytę, szczególnie tam gdzie Westerberg i spółka przypominają sobie, że potrafią i ostrzej zagrać ("Lay It Down Clown", "Bastard Of Young"). Zaskakujący finał stanowi łzawe, refleksyjne "Here Comes A Regular".

Po wydaniu "Tim" w zespole doszło do pogłębienia się pewnych różnic. Przed nagraniem "Pleased To Meet Me" z kapeli odszedł Bob Stinson. Sam album okazał się całkiem sprawnym rozwinięciem pomysłu Westerberga, ale brakowało mu siły poprzedników. Jeszcze później ukazały się nieciekawe "Don't Tell A Soul" i trochę lepsze "All Shook Down". Kapela oficjalnie przestała istnieć w 1991, kiedy to Westerberg postanowił już w całości poświęcić się karierze solowej.

The Replacements reprezentowali wiele wspaniałych stron amerykańskiego podziemia, ale także nie wyzwolili się z typowych dla tego nurtu ograniczeń. Lata istnienia zespołu idealnie ukazują początek i koniec college rocka. Współtworzyli te scenę i z niej jako ostatni schodzili. Zespół nie miałby racji bytu w latach 90., nie miał tyle siły twórczej by jak R.E.M czy Sonic Youth odnaleźć się w nowych czasach. Replacements zresztą często sięgali niemal po autoplagiaty, a paleta kolorów z jakich korzystali, choć wyrazista, była jednak uboga. Tu uwidacznia się różnica między bardzo dobrymi, a wybitnymi zespołami (których wiele nie ma). O tych drugich nigdy nie powiemy, że są typowo punkowymi, nowofalowymi, noise'owymi czy typowo brytyjskimi kapelami. O Replacements możemy śmiało powiedzieć: jeśli istnieje typowo amerykański rock, to grali go właśnie oni.

Jakub Radkowski



..::TRACK-LIST::..

1. Hold My Life 4:18
2. I'll Buy 3:20
3. Kiss Me On The Bus 2:48
4. Dose Of Thunder 2:16
5. Waitress In The Sky 2:02
6. Swingin Party 3:48
7. Bastards Of Young 3:35
8. Lay It Down Clown 2:22
9. Left Of The Dial 3:41
10. Little Mascara 3:33
11. Here Comes A Regular 4:46



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Piano - Paul Westerberg
Drums, Backing Vocals - Chris Mars
Guitar - Bob Stinson
Bass - Tommy Stinson

Backing Vocals, Producer - Alex Chilton (tracks: 9)




https://www.youtube.com/watch?v=jmJ28Zmdi2k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prężność amerykańskiego przemysłu rozrywkowego nie polega, jak się wydaje, na ekspansywności, ale na stabilności. Jeżeli brytyjska muzyka targana jest rewolucyjnymi burzami czy nękana suszami stagnacji (ot, choćby teraz) to Jankesi niewzruszenie utrzymują się na wysokim poziomie. A co ciekawe, ten stale wysoki poziom trzymają twórcy muzyki niezależnej. Amerykanie udowadniają, że tak jak potrafią hodować wielkich czarnoskórych koszykarzy, tak również potrafią wynajdywać zdolnych artystów. W USA indie nie jest pustym terminem. Tam "indie" oznacza konkretne wytwórnie, konkretny rynek, konkretnych odbiorców. Muzyk wchodząc na ten rynek, niejako zgadza się na ograniczoną sprzedaż płyt, na niewielką promocję czy na ustaloną liczbę słuchaczy (są wyjątki, jak choćby Bright Eyes). Brytyjczycy chlubią się, że na tamtejszych listach Coldplay czy Doves rywalizują z gwiazdami R'n'B. Zgoda, ale jednocześnie zespoły takie jak South czy Six By Seven mają problemy z wydaniem płyt. Dostępność do brytyjskiej alternatywy i warunki, jakie mają młode kapele na Wyspach są nieporównywalne do tego co dzieje się w Stanach. Że dryg do muzyki masowej Amerykanie mają, udowadniali już w latach 60. (popatrzmy choćby na sukces Motown). Natomiast źródeł obecnej artystycznej pozycji ruchu "indie" za oceanem należałoby upatrywać w latach 80.

Kiedy Brytyjczycy na początku lat 80. wyraźnie próbowali łapać oddech po zadyszce, wywołanej niesamowitym tempem narzuconym przez punk i nową falę, w Ameryce obrodziło w nowe kapele, dosłownie od Atlantyku po Pacyfik. Na zachodzie amerykański punk zyskiwał hardcorowe oblicze (Dead Kennedys, Black Flag), na wschodzie grało agresywne Minor Threat czy ambitne Mission Of Burma. Miejsca dla siebie szukali również Meat Puppets, Dinosaur Jr., Minutemen i wreszcie giganci z Athens, czyli R.E.M. I właśnie z tym zespołem o miano największych tamtych czasów rywalizować będą dwie kapele z miasta, o którym powiedział jeden z komentatorów, że kojarzone jest jedynie z Kevinem Garnettem. Mowa oczywiście o Minneapolis, gdzie w 1979 doszło do założenia dwóch wspaniałych formacji: Husker Du i The Replacements. Ci pierwsi szybo zyskali pozycję kultowej grupy, choć popularnością nigdy Stipe'owi nie dorównali (co zresztą nie było wykonalne, mówimy przecież o jednej z najsłynniejszych grup w historii). The Replacements też zresztą nie, ale przez dwanaście lat działalności zdołali zapisać się na stałe w pamięci amerykańskich fanów.

Zespół początkowo nazwany The Impediments (nazwę zmieniono po incydencie, kiedy kapelę wyrzucono z jednego z pubów, w którym grali) powstał, gdy do grupy tworzonej przez Boba i Tommy'ego Stinsonów oraz Chrisa Marsa dołączył wokalista Paul Westerberg. Początkowe próby nie były zbyt udane i pierwszy, w pełni jeszcze hardrockowy album, można śmiało pominąć. Drugi album zdradzał już pewien niewątpliwy talent, jakim dysponowali The Replacements. "Hootenanny" jednak obok świetnego "Willpower" zawierało raczej wątpliwej jakości "Mr Whirly" (pastisz The Beatles polegający na połączeniu "Strawberry Fields Forever" oraz "Oh, Darling"). I tak nadszedł orwellowski rok 1984. Świat wyglądał już wtedy inaczej. W Anglii wszyscy zachwycali się The Smiths, "Rolling Stone" uznał istnienie alternatywy i przyznał "Murmur" R.E.M. tytuł najlepszego albumu 1983, no i Husker Du wydali przełomowe "Zen Arcade". Replacements nie mogli być gorsi. "Let It Be" było szokiem. Po dwóch mocno przeciętnych krążkach, Westerberg z kolegami wydali arcydzieło, awansujące ich z dnia na dzień do ekstraklasy. Nie było mowy już o hardcore'owym bezładzie czy pokracznych próbach stworzenia chwytliwej melodii. Na "Let It Be" grało wszystko. Z jednej strony było "Seen Your Video" - bezkompromisowa gitarowa jazda uwieńczona krzykiem bliższym tradycjom emo, z drugiej ballada "Androgynous" oparta o pijacki fortepian Westerberga. A po środku kilka wymiataczy jak niesamowicie melodyjne "I Will Dare", "My Favorite Thing" czy "Unsatisfied".

Replacements byli na fali wznoszącej i nie mogło to umknąć uwadze szefom wytwórni Sire. W 1985 podpisali oni kontrakt z zespołem z Minneapollis i tak pierwszy album dla większej wytwórni miał stać się faktem. Początkowo producentem "Tim" miał być Alex Chilton (ostatecznie został nim Tommy Ederlyi), eks-lider Big Star i idol Westerberga (na kolejnej płycie ukaże się nawet utwór zatytułowany "Alex Chilton"!). Big Star to zespół w Polsce znany co najwyżej dzięki This Mortal Coil, które na "It'll End In Tears" umieściło dwa covery ze wspaniałej płyty "Third/Sister Lovers". A niesłusznie, bowiem wpływ tej klasycznej kapeli na amerykańską scenę niezależną, w tym na The Replacements i R.E.M. jest porównywalny z wpływem The Byrds czy The Beach Boys.

Już otwierający "Tim" "Hold My Life" zdradza, jaką drogę obrali The Replacements. Chwytliwy, wyrazisty refren, ale przede wszystkim wygładzone brzmienie. Niektórzy właśnie w brzmieniu widzą przewagę "Let It Be". Ale to złagodzenie, szczególnie perkusji zdaje sie być usprawiedliwione ambicjami Westerberga, który coraz bardziej zaczyna dominować w zespole. Tekst odgrywa niebagatelna rolę - Paul śpiewa o bezradności: And hold my life until I'm ready to use it/ Hold my life because I just might lose it. Połączone z mocną, wychodzącą na pierwszy plan gitarą idealnie trafiał w zapotrzebowanie. Stało się jasne, że pełnię władzy ma już Westerberg, który skomponował 10 z 11 piosenek na albumie. Także nastepne "I'll Buy" czy "Kiss Me On The Bus", kolejny z przebojów kapeli. Bardzo naiwny, bardzo romantyczny kawałek nie miał już wiele wspólnego z tradycjami punkowej sceny Minneapolis. Bliższy był raczej Big Star z utworów typu "Thank Your Friends". Trzeba sobie powiedzieć, że Replacements nie byli nigdy eksperymentatorami, nie posiadali też inwencji melodycznej na miarę R.E.M. Dysponowali jednak niezwykłym talentem do tworzenia prostych, ale trafnych motywów i takich też tekstów. Na pewno sławy zespołowi dodawała otoczka wytworzona wokół grupy. Replacements znani byli z pijaństwa, niszczenia lokali i tego typu wybryków. Jednak ta bezkompromisowość nie ujawniała się w muzyce i "Tim" z powodzeniem mógł być grany w amerykańskich radiostacjach college'owych.

Właśnie termin college rock jest najczęściej używany w odniesieniu do bohaterów naszej recenzji. Lata osiemdziesiąte to złoty czas dla rozgłośni uniwersyteckich. Wtedy to fale radiowe zapełniają przeboje niezależnych zespołów. Są to zazwyczaj piosenki, które mają taki potencjał popowy, że śmiało mogłyby konkurować z hitami mainstreamowymi, jednocześnie ich artystyczny poziom jest zazwyczaj wiele wyższy. Gwiazdami eteru byli R.E.M., The Smiths, XTC, ale też właśnie The Replacements. Doskonale ten okres obrazuje fantastyczna, wydana w zeszłym roku czteropłytowa składanka "Left Of The Dial - Dispatches From The Underground". I nieprzypadkowo tytuł zapożyczyła z piosenki zespołu Westerberga. "Left Of The Dial" bowiem to autentycznie esencjonalny kawałek dla tamtego nurtu. Jak głosi legenda Westerberg napisał tę piosenkę dla swojej ukochanej, Angie Carlson z cieszącego się umiarkowaną popularnością, college-rockowego Let's Active. Sam utwór opisuje rokendrolowe życie tamtych czasów. To już nie wielkie stadiony czy wywiady dla czołowych dzienników świata. Kariera staje się niemalże rutynowa: Passin' through and it's late, the station started to fade/ Picked another one up in the very next state, a prawdziwą tragedią okazuje się niewymienienie nazwiska Angie w artykule o jej kapeli. A wszystko to dzieje się w rodzimych klimatach Georgii, San Francisco i Los Angeles. Nie byłoby największego w karierze zespołu przeboju gdyby nie niezapomniana, klasyczna melodia oraz emocjonalne, charyzmatyczne, przywodzące czasem na myśl wokal Bono wykonanie. Dziś bez wątpienia "Left Of The Dial" stoi w rzędzie obok "Teenage Riot" czy "Radio Free Europe". Smaczki "Tim" nie kończą się oczywiście jedynie na tych paru utworach. Rolę ciekawostki pełni prościutki, bezpretensjonalny "Waitress In The Sky", a "Swingin Party" udanie nawiązuje do "Androgynous", choć już bez knajpianego rysu. Znakomicie jest przez całą płytę, szczególnie tam gdzie Westerberg i spółka przypominają sobie, że potrafią i ostrzej zagrać ("Lay It Down Clown", "Bastard Of Young"). Zaskakujący finał stanowi łzawe, refleksyjne "Here Comes A Regular".

Po wydaniu "Tim" w zespole doszło do pogłębienia się pewnych różnic. Przed nagraniem "Pleased To Meet Me" z kapeli odszedł Bob Stinson. Sam album okazał się całkiem sprawnym rozwinięciem pomysłu Westerberga, ale brakowało mu siły poprzedników. Jeszcze później ukazały się nieciekawe "Don't Tell A Soul" i trochę lepsze "All Shook Down". Kapela oficjalnie przestała istnieć w 1991, kiedy to Westerberg postanowił już w całości poświęcić się karierze solowej.

The Replacements reprezentowali wiele wspaniałych stron amerykańskiego podziemia, ale także nie wyzwolili się z typowych dla tego nurtu ograniczeń. Lata istnienia zespołu idealnie ukazują początek i koniec college rocka. Współtworzyli te scenę i z niej jako ostatni schodzili. Zespół nie miałby racji bytu w latach 90., nie miał tyle siły twórczej by jak R.E.M czy Sonic Youth odnaleźć się w nowych czasach. Replacements zresztą często sięgali niemal po autoplagiaty, a paleta kolorów z jakich korzystali, choć wyrazista, była jednak uboga. Tu uwidacznia się różnica między bardzo dobrymi, a wybitnymi zespołami (których wiele nie ma). O tych drugich nigdy nie powiemy, że są typowo punkowymi, nowofalowymi, noise'owymi czy typowo brytyjskimi kapelami. O Replacements możemy śmiało powiedzieć: jeśli istnieje typowo amerykański rock, to grali go właśnie oni.

Jakub Radkowski



..::TRACK-LIST::..

1. Hold My Life 4:18
2. I'll Buy 3:20
3. Kiss Me On The Bus 2:48
4. Dose Of Thunder 2:16
5. Waitress In The Sky 2:02
6. Swingin Party 3:48
7. Bastards Of Young 3:35
8. Lay It Down Clown 2:22
9. Left Of The Dial 3:41
10. Little Mascara 3:33
11. Here Comes A Regular 4:46



..::OBSADA::..

Vocals, Guitar, Piano - Paul Westerberg
Drums, Backing Vocals - Chris Mars
Guitar - Bob Stinson
Bass - Tommy Stinson

Backing Vocals, Producer - Alex Chilton (tracks: 9)




https://www.youtube.com/watch?v=jmJ28Zmdi2k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja albumu Lecha Janerki „Piosenki” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).

"Piosenki" zostały zarejestrowane w 1987 roku. To drugi solowy album Lecha Janerki - ikony polskiej sceny muzycznej, wprowadza nas w świat, w którym szarość codzienności spotyka się z eksplozją twórczej energii. Pamiętasz ponury Wrocław z tamtych lat? A może zgiełk kolorowego Krakowa, w którym Janerka nagrywał album? Oto niezwykła muzyczna historia, która zaczęła się od nocnej improwizacji i trwa w ponadczasowych piosenkach!
Album jest eksplozją emocji od hipnotyzujących melodii po energetyczne utwory, każdy kawałek to odrębna historia. Wśród przebojów znajdują się: „Niewalczyk”, „Paragwaj” i wiele innych ważnych dla polskiej muzyki rockowej utworów. W książeczce edycji znajduje się obszerny tekst odsłaniający kulisy powstania albumu.

Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.



..::TRACK-LIST::..

1. Bomb 3:20
2. Bądźmy Dziećmi 3:07
3. 6 Dni Tygodnia 4:15
4. Wszyscy Inteligentni Mężczyźni Idą Do Wywiadu 2:02
5. Paragwaj 4:56
6. Jutro Będę W N.Y. (Z Tobą) 1:30
7. Bez Kolacji 3:20
8. Niewalczyk 3:33
9. Piosenki Wigilijne 3:28
10. Leniwie Lecąc (Piosenka Dla Martina R.) 3:50
11. Piosenka Dla Żywych 4:30
12. Urodziny 0:59



..::OBSADA::..

Vocals, Bass Guitar, Guitar - Lech Janerka
Guitar - Krzysztof Pociecha
Keyboards, Choir - Janusz Grzywacz
Cello - Bożena Janerka




https://www.youtube.com/watch?v=5-ffzuwsXJI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Limitowana edycja albumu Lecha Janerki „Piosenki” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc).

"Piosenki" zostały zarejestrowane w 1987 roku. To drugi solowy album Lecha Janerki - ikony polskiej sceny muzycznej, wprowadza nas w świat, w którym szarość codzienności spotyka się z eksplozją twórczej energii. Pamiętasz ponury Wrocław z tamtych lat? A może zgiełk kolorowego Krakowa, w którym Janerka nagrywał album? Oto niezwykła muzyczna historia, która zaczęła się od nocnej improwizacji i trwa w ponadczasowych piosenkach!
Album jest eksplozją emocji od hipnotyzujących melodii po energetyczne utwory, każdy kawałek to odrębna historia. Wśród przebojów znajdują się: „Niewalczyk”, „Paragwaj” i wiele innych ważnych dla polskiej muzyki rockowej utworów. W książeczce edycji znajduje się obszerny tekst odsłaniający kulisy powstania albumu.

Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów.

Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom.
W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz.



..::TRACK-LIST::..

1. Bomb 3:20
2. Bądźmy Dziećmi 3:07
3. 6 Dni Tygodnia 4:15
4. Wszyscy Inteligentni Mężczyźni Idą Do Wywiadu 2:02
5. Paragwaj 4:56
6. Jutro Będę W N.Y. (Z Tobą) 1:30
7. Bez Kolacji 3:20
8. Niewalczyk 3:33
9. Piosenki Wigilijne 3:28
10. Leniwie Lecąc (Piosenka Dla Martina R.) 3:50
11. Piosenka Dla Żywych 4:30
12. Urodziny 0:59



..::OBSADA::..

Vocals, Bass Guitar, Guitar - Lech Janerka
Guitar - Krzysztof Pociecha
Keyboards, Choir - Janusz Grzywacz
Cello - Bożena Janerka




https://www.youtube.com/watch?v=5-ffzuwsXJI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::TRACK-LIST::..

1. Alone 7:01
2. And Nothing Is Forever 7:01
3. A Fragile Thing 4:48
4. Warsong 4:37
5. Drone: Nodrone 4:42
6. I Can Never Say Goodbye 6:00
7. All I Ever Am 5:28
8. Endsong 10:54

Recorded live at the Troxy in London on 1st November 2024. Exclusively available from the artist's online store with all The Cure record royalties from the release going to the Warchild charity.



..::OBSADA::..

Voice, Guitar, Bass [V1 Bass] - Robert Smith
Bass - Simon Gallup
Drums, Percussion - Jason Cooper
Guitar, Bass [V1 Bass] - Reeves Gabrels
Keyboards - Roger O'Donnell
Keyboards, Guitar, Bass [V1 Bass] - Perry Bamonte




https://www.youtube.com/watch?v=r0IPhpvxtF4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Niewyczerpany niepokój.

Gdybym miał być całkowicie szczerym wobec odbiorców, czy samego siebie nawet, to musiałbym powiedzieć, że ta płyta nie powinna mi się podobać. Jako głównego winowajcę wskazałbym monotonny klimat. Dorzuciłbym jeszcze monstrualnie ciężkie brzmienie i zanik błyskotliwości w piosenkach. O sztuczkach czy swobodzie nie ma co wspominać nawet. Ale najdziwniejsze, że się jednak podoba. Że słyszany wyraźnie upór, programowe odwrócenie się zespołu plecami do współczesnej muzyki, że to wszystko robi wrażenie, przykuwa. I od tego chciałem zacząć tekst o „Songs of a Lost World”, czyli – jak się wydaje – ostatniej płycie The Cure.

Nigdy nie byłem kiurem, więc nie cierpiałem na bezsenność przez ostatnich szesnaście lat w oczekiwaniu na nadejście tej płyty. Nie wyzłośliwiam się, a jedynie nakreślam perspektywę. Niemniej utwór „Alone” zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Ponad trzyminutowe intro, które z wyraźnym wysiłkiem kończy Robert Smith używając słowa „koniec” wywołując egzystencjalny niepokój. A może nie wywołując, a pompując go do rozmiaru niewyczerpanego wręcz. W każdym razie krańcowo melancholijny utwór co wrażliwszych może przykryć niczym kołdra obciążeniowa i dostroić ich postrzeganie świata do aury piosenki.

A może to świat już jest w tym miejscu, że muzyka The Cure wydaje się najlepszą ścieżką dźwiękową? Coś jest na rzeczy, bo przecież Brytyjczycy niezbyt często pozwalali sobie na komentarze społeczne, a tymczasem nowa płyta przynosi nam w zestawie utwór „Warsong”. Pod kątem muzycznym – znów – rozpacz pompowana jest do wielkich rozmiarów. W warstwie tekstowej z kolei słychać gorzki ton rozczarowania rodzajem ludzkim „urodzonym do wojny”. Podobnymi obserwacjami dzielił się z nami Andrzej Stasiuk w swej ostatniej książce.

Praca w studiu nad utworami nie poszła na marne. Ułożone warstwowo, posępnie wystrojone i grane w sposób bardziej szarpany niż melodyjny z wyraźnymi dodatkami syntezatorów czy smyczków („And Nothich Is Forever”, „All I Ever Am”). Czasami to bas wyraźnie dominuje („A Fragile Thing”). Najbardziej wyróżnia się „Drone:Nodrone”. Przede wszystkim tempo, ale także dość industrialny charakter utworu. Nic dziwnego, że znalazł swoje miejsce w środku płyty. Dla równowagi zespół przygotował ciężkostrawną balladę „I Can Never Say Goodbye” studząc dopiero co rozgrzane emocje. Zmęczony głos Smitha wyraża postawę pozbawioną złudzeń, odpuszcza nawet słuszny gniew i zionie wewnętrzną pustkę. Mało zachęcające, nieprawdaż?

Epicki album epicko kończyć się musi. „Endsong”, czyli dziesięciominutowy utwór wypełnia swoją rolę doskonale. Prawie w całości instrumentalny, z rozciągniętymi klawiszami i drażniącą partią gitary. Dramatyzm tak oczywisty, że… no właśnie… mnie przekonuje. I jak Smith śpiewa „It’s all gone, it’s all gone, it’s all gone / No hopes, no dreams, no world”, to ja mu wierzę. A przecież już nadmierna epickość miała się nie sprawdzać. Ironia, zbitki stylistyczne, szybkostrzelne utwory – to miało stanowić o naszym postępie, nowoczesności emblematami być powinno. Nie sądzę, aby to była płyta dla wszystkich. I dobrze, bo to niespodziewanie fascynujący koniec jest.

Jarek Szczęsny



https://www.youtube.com/watch?v=Ga8PjBRUeGI



..::TRACK-LIST::..

1. Alone 6:48
2. And Nothing Is Forever 6:53
3. A Fragile Thing 4:43
4. Warsong 4:17
5. Drone:Nodrone 4:45
6. I Can Never Say Goodbye 6:03
7. All I Ever Am 5:21
8. Endsong 10:23



..::OBSADA::..

Robert Smith - vocals, guitar, six-string bass, keyboards, songwriting, arrangements, production, mixing, recording assistance, sleeve concept, pictures of stone
Simon Gallup - bass
Jason Cooper - drums, percussion
Roger O'Donnell - keyboards
Reeves Gabrels - guitar




https://www.youtube.com/watch?v=_aWDlaxvEZo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Niewyczerpany niepokój.

Gdybym miał być całkowicie szczerym wobec odbiorców, czy samego siebie nawet, to musiałbym powiedzieć, że ta płyta nie powinna mi się podobać. Jako głównego winowajcę wskazałbym monotonny klimat. Dorzuciłbym jeszcze monstrualnie ciężkie brzmienie i zanik błyskotliwości w piosenkach. O sztuczkach czy swobodzie nie ma co wspominać nawet. Ale najdziwniejsze, że się jednak podoba. Że słyszany wyraźnie upór, programowe odwrócenie się zespołu plecami do współczesnej muzyki, że to wszystko robi wrażenie, przykuwa. I od tego chciałem zacząć tekst o „Songs of a Lost World”, czyli – jak się wydaje – ostatniej płycie The Cure.

Nigdy nie byłem kiurem, więc nie cierpiałem na bezsenność przez ostatnich szesnaście lat w oczekiwaniu na nadejście tej płyty. Nie wyzłośliwiam się, a jedynie nakreślam perspektywę. Niemniej utwór „Alone” zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Ponad trzyminutowe intro, które z wyraźnym wysiłkiem kończy Robert Smith używając słowa „koniec” wywołując egzystencjalny niepokój. A może nie wywołując, a pompując go do rozmiaru niewyczerpanego wręcz. W każdym razie krańcowo melancholijny utwór co wrażliwszych może przykryć niczym kołdra obciążeniowa i dostroić ich postrzeganie świata do aury piosenki.

A może to świat już jest w tym miejscu, że muzyka The Cure wydaje się najlepszą ścieżką dźwiękową? Coś jest na rzeczy, bo przecież Brytyjczycy niezbyt często pozwalali sobie na komentarze społeczne, a tymczasem nowa płyta przynosi nam w zestawie utwór „Warsong”. Pod kątem muzycznym – znów – rozpacz pompowana jest do wielkich rozmiarów. W warstwie tekstowej z kolei słychać gorzki ton rozczarowania rodzajem ludzkim „urodzonym do wojny”. Podobnymi obserwacjami dzielił się z nami Andrzej Stasiuk w swej ostatniej książce.

Praca w studiu nad utworami nie poszła na marne. Ułożone warstwowo, posępnie wystrojone i grane w sposób bardziej szarpany niż melodyjny z wyraźnymi dodatkami syntezatorów czy smyczków („And Nothich Is Forever”, „All I Ever Am”). Czasami to bas wyraźnie dominuje („A Fragile Thing”). Najbardziej wyróżnia się „Drone:Nodrone”. Przede wszystkim tempo, ale także dość industrialny charakter utworu. Nic dziwnego, że znalazł swoje miejsce w środku płyty. Dla równowagi zespół przygotował ciężkostrawną balladę „I Can Never Say Goodbye” studząc dopiero co rozgrzane emocje. Zmęczony głos Smitha wyraża postawę pozbawioną złudzeń, odpuszcza nawet słuszny gniew i zionie wewnętrzną pustkę. Mało zachęcające, nieprawdaż?

Epicki album epicko kończyć się musi. „Endsong”, czyli dziesięciominutowy utwór wypełnia swoją rolę doskonale. Prawie w całości instrumentalny, z rozciągniętymi klawiszami i drażniącą partią gitary. Dramatyzm tak oczywisty, że… no właśnie… mnie przekonuje. I jak Smith śpiewa „It’s all gone, it’s all gone, it’s all gone / No hopes, no dreams, no world”, to ja mu wierzę. A przecież już nadmierna epickość miała się nie sprawdzać. Ironia, zbitki stylistyczne, szybkostrzelne utwory – to miało stanowić o naszym postępie, nowoczesności emblematami być powinno. Nie sądzę, aby to była płyta dla wszystkich. I dobrze, bo to niespodziewanie fascynujący koniec jest.

Jarek Szczęsny



https://www.youtube.com/watch?v=Ga8PjBRUeGI



..::TRACK-LIST::..

1. Alone 6:48
2. And Nothing Is Forever 6:53
3. A Fragile Thing 4:43
4. Warsong 4:17
5. Drone:Nodrone 4:45
6. I Can Never Say Goodbye 6:03
7. All I Ever Am 5:21
8. Endsong 10:23



..::OBSADA::..

Robert Smith - vocals, guitar, six-string bass, keyboards, songwriting, arrangements, production, mixing, recording assistance, sleeve concept, pictures of stone
Simon Gallup - bass
Jason Cooper - drums, percussion
Roger O'Donnell - keyboards
Reeves Gabrels - guitar




https://www.youtube.com/watch?v=_aWDlaxvEZo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: VA
Title: Alternative Answers
Year: 2024
Genre: Alternative-Rock, Indie, Pop-Rock
Duration: 14:24:04
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps


...( TrackList )...

001. Trap Girl - The Frank Hanky Show (00:00:32)
002. Daysormay - Mod Era (00:00:35)
003. Trash Boat - Watching Heaven... (00:00:57)
004. Origami Angel - Lost Signal (00:01:24)
005. Oso Oso - Many Ways (00:01:31)
006. Twuan - Rainy Day In La (00:01:39)
007. Oh He Dead - John Song (00:01:41)
008. Bright Eyes - Five Dice (00:01:40)
009. The La's - Feelin' (00:01:45)
010. Balance And Composure - Restless (00:01:49)
011. Teenage Fanclub - What You Do To Me (00:02:01)
012. Frumhere - Ripple Waves (00:02:03)
013. The Who - I Can't Explain (00:02:06)
014. Elijah Who - Flora (00:02:15)
015. Carolesdaughter - Violent (00:02:16)
016. Superjava - Reveal (00:02:20)
017. Wunderhorse - Midas (00:02:19)
018. Blur - Globe Alone (00:02:24)
019. Blumen - Axiom (00:02:24)
020. No Spirit - Feels Like Flying (00:02:25)
021. Surf Curse - Freaks (00:02:27)
022. Tegan And Sara - Walking With A Ghost (00:02:30)
023. Kat Von D - Dead (00:02:29)
024. Kurt Stewart - Meaning (00:02:31)
025. Japandroids - Eye Contact High (00:02:30)
026. X - Sweet Til The Bitter End (00:02:31)
027. Ride - Black Nite Crash (00:02:33)
028. Molly Payton - Asphalt (00:02:34)
029. Bishop Briggs - My Serotonin (00:02:34)
030. Menswear - I'll Manage Somehow (00:02:35)
031. Van Morrison - Crazy Love (00:02:35)
032. Grinspoon - Unknown Pretenders (00:02:39)
033. Djo - End Of Beginning (00:02:39)
034. Michael Marcagi - Scared To Start (00:02:40)
035. Footballhead - My Direction (00:02:38)
036. Buzzcocks - Ever Fallen In Love (00:02:41)
037. Sum 41 - Paint It Black (00:02:43)
038. Justin Webb & The Noise - Desperate Man (00:02:44)
039. Wut - Powering Through (00:02:42)
040. Weezer - Paranoid (00:02:45)
041. Gerard Way - Baby You're A Haunted House (00:02:46)
042. Jorge Milliano - Noches Intimaxx (00:02:47)
043. Christina Perri - Here Comes The Sun (00:02:47)
044. Fthmlss - Lilac (00:02:48)
045. Enumclaw - I'm Scared I'll End Up All Alone (00:02:46)
046. Tv Culture - In My Home (00:02:50)
047. Gnarls Barkley - The Boogie Monster (00:02:51)
048. The Jam - Town Called Malice (00:02:53)
049. Milkz - Outside World (00:02:53)
050. Death Cab For Cutie - Pepper (00:02:53)
051. Sunflower Bean - Shake (00:02:55)
052. Sweet - Circus (00:02:56)
053. The Used - A Box Full Of Sharp Objects (00:02:56)
054. Alec Benjamin - Pick Me (00:02:59)
055. Miles Kane - Come Closer (00:02:59)
056. Oceanator - First Time (00:02:57)
057. Muse - You Make Me Feel Like It’s Halloween (00:03:00)
058. Low Fantasy - Haze (00:02:59)
059. Band Of Horses - Is There A Ghost (00:03:00)
060. Mark Lanegan - When Your Number Isn't Up (00:03:02)
061. The Jesus And Mary Chain - Just Like Honey (00:03:03)
062. Crista - Cavallo Pazzo (00:03:04)
063. Michael Andrews Feat. Gary Jules - Mad World (00:03:05)
064. The Troggs - I Can't Control Myself (00:03:05)
065. Ocean Colour Scene - The Day We Caught The Train (00:03:06)
066. Pugni - Orchestra Di Silenzi (00:03:07)
067. Good Neighbours - Bloom (00:03:06)
068. Blind Pilot - Brave (00:03:08)
069. Panic! At The Disco - I Write Sins Not Tragedies (00:03:08)
070. Adam Melchor - Light Year (00:03:08)
071. Mediocre - I Might Be Giant (00:03:06)
072. My Chemical Romance - I’m Not Okay (00:03:09)
073. Gia Ford - Poolside (00:03:09)
074. Thxsomch - Knocking At My Door (00:03:10)
075. Vance Joy - Don't Fade (00:03:10)
076. Memorials - Acceptable Experience (00:03:07)
077. 86Tvs - Modern Life (00:03:12)
078. Cliffdiver - Dayz Gone (00:03:11)
079. The Black Keys - Howlin' For You (00:03:12)
080. Theory Of A Deadman - Hate My Life (00:03:11)
081. Blackstarkids - Wish (00:03:09)
082. Billie Eilish - Bury A Friend (00:03:13)
083. Ryan Beatty - Bruises Off The Peach (00:03:13)
084. I Segreti - Vienimi A Salvare (00:03:16)
085. Twenty One Pilots - Heathens (00:03:16)
086. Mondo Cozmo - It's Principle! (00:03:14)
087. Fall Out Boy - Dead On Arrival (00:03:15)
088. Julie - Catalogue (00:03:14)
089. Duran Duran - Masque Of The Pink Death (00:03:17)
090. Brevin Kim - On Earth As It Is (00:03:17)
091. Wunderhorse - Rain (00:03:17)
092. Crosses - Goodbye Horses (00:03:17)
093. Kasabian - L.S.F. (00:03:17)
094. Voidoid - The Stranger Things Theme (00:03:17)
095. The Spellbound - Monster (00:03:15)
096. Simple Plan - I'd Do Anything (00:03:18)
097. Molecular Steve - Heavens To Betsy (00:03:20)
098. The Bluetones - Slight Return (00:03:21)
099. Rob Zombie - Living Dead Girl (00:03:21)
100. The House Of Love - Shine On (00:03:21)
101. The Kinks - Drivin' (00:03:22)
102. Ingrid Andress - Blue (00:03:22)
103. Stereophonics - Local Boy In The Photograph (00:03:22)
104. Twenty One Pilots - Routines In The Night (00:03:23)
105. The Click Five - Jenny (00:03:22)
106. The Spill Canvas - All Over You (00:03:23)
107. Bebe Rexha - Seasons (00:03:23)
108. Brandi Carlile - This Time Tomorrow (00:03:26)
109. Afi - Miss Murder (00:03:27)
110. Noel Gallagher's High Flying Birds - The Death Of You And Me (00:03:29)
111. Ramones - Pet Sematary (00:03:29)
112. Royel Otis - Fried Rice (00:03:27)
113. Love - Always See Your Face (00:03:29)
114. Rat Boy - Mob Mentality (00:03:28)
115. Wallows - Bad Dream (00:03:31)
116. Hermano - Breathe (00:03:32)
117. Donavon Frankenreiter - Never Too Late (00:03:27)
118. Gigi Perez - Sailor Song (00:03:32)
119. Paramore - Misery Business (00:03:32)
120. Bastille - Bad Blood (00:03:33)
121. Slade - Gudbuy T'jane (00:03:33)
122. Neon Trees - Favorite Daze (00:03:28)
123. Queens Of The Stone Age - Burn The Witch (00:03:35)
124. Collective Soul - Therapy (00:03:35)
125. Miley Cyrus - Heart Of Glass (00:03:34)
126. The Real People - Window Pane (00:03:36)
127. Late Night Kites - Where The Rivers Meet (00:03:36)
128. The Staves - Nothing's Gonna Happen (00:03:37)
129. Torres, Fruit Bats - A Decoration (00:03:35)
130. Yeah Yeah Yeahs - Heads Will Roll (00:03:41)
131. John Squire & Liam Gallagher - Mars To Liverpool (00:03:41)
132. Radiohead - Burn The Witch (00:03:41)
133. Baby Bugs - You Can't Hide (00:03:38)
134. Fontaines D.C. - Starburster (00:03:41)
135. A Rocket To The Moon - Baby Blue Eyes (00:03:40)
136. The Specials - Ghost Town (00:03:42)
137. Hard-Fi - Cash Machine (00:03:42)
138. Twenty One Pilots - Navigating (00:03:43)
139. Rob Zombie - Dragula (00:03:43)
140. Carolesdaughter - Creep (00:03:43)
141. Liam Gallagher - Wall Of Glass (00:03:44)
142. Nickelback - How You Remind Me (00:03:44)
143. Primal Scream - Jailbird (00:03:45)
144. Rachel Chinouriri - Robbed (00:03:44)
145. Anberlin - Animals (00:03:46)
146. Atlas Genius - Falling So Hard (00:03:47)
147. Beady Eye & Dave Sitek - Flick Of The Finger (00:03:47)
148. Fleetwood Mac - Rhiannon (00:03:47)
149. Ginger Root - No Problems (00:03:45)
150. Inspiral Carpets - Keep The Circle Around (00:03:48)
151. Torus - Titans' Fall (00:03:49)
152. The Byrds - Turn! Turn! Turn! (00:03:49)
153. Dead Nettle - Canyon (00:03:51)
154. The Stone Roses - She Bangs The Drums (00:03:52)
155. Cast - Walkaway (00:03:52)
156. Kaiser Chiefs - I Predict A Riot (00:03:53)
157. Birdy - Surrender (00:03:54)
158. Matthew West - Don't Stop Praying (00:03:54)
159. Paul Weller - Burn Out (00:03:59)
160. Supergrass - Mary (00:04:00)
161. Quivers - Never Be Lonely (00:03:57)
162. Dma's - For Now (00:04:03)
163. James - Sit Down (00:04:04)
164. Mason Ramsey - Blue Over You (00:04:06)
165. Lana Del Rey - Season Of The Witch (00:04:07)
166. The Killers - Shadowplay (00:04:07)
167. Honeyglaze - Hide (00:04:10)
168. The Boo Radleys - C'mon Kids (00:04:11)
169. The Neighbourhood - Afraid (00:04:11)
170. Shed Seven - Getting Better (00:04:13)
171. Julie - Feminine Adornments (00:04:13)
172. Longpigs - On & On (00:04:13)
173. Fanning Dempsey National Park - The Deluge (00:04:15)
174. Sixpence None The Richer - Thread The Needle (00:04:14)
175. Beck - Scarecrow (00:04:16)
176. The Hollies - The Air That I Breathe (00:04:17)
177. Chvrches - The Killing Moon (00:04:18)
178. Godsmack - Straight Out Of Line (00:04:19)
179. Talking Heads - Psycho Killer (00:04:22)
180. Lord Huron - Meet Me In The Woods (00:04:22)
181. Johnny Marr - Hi Hello (00:04:23)
182. A Place To Bury Strangers - Disgust (00:04:24)
183. Coldplay - Yellow (00:04:27)
184. The Charlatans - One To Another (00:04:28)
185. Johnny Cash - The Man Comes Around (00:04:29)
186. Third Eye Blind - Semi-Charmed Life (00:04:28)
187. Ian Brown - F.E.A.R. (00:04:31)
188. Phoebe Bridgers - Halloween (00:04:31)
189. David Shaw - Take A Look Inside (00:04:28)
190. Pwnt - Body (00:04:32)
191. Def Leppard - Photograph (Def Leppard X Armand Van Helden / Club Mix / Instrumental) (00:04:32)
192. Pissed Jeans - Moving On (00:04:28)
193. Radioactive - Sentimental (00:04:33)
194. Philhamonica - Depth Perception (00:04:35)
195. The Beatles - I Am The Walrus (00:04:36)
196. Oasis - Live Forever (00:04:37)
197. Chris Farren - Statue Song (00:04:35)
198. Aurelio Voltaire - When You're Evil (00:04:37)
199. Black Rebel Motorcycle Club - Stop (00:04:38)
200. The Cab - Vegas Skies (00:04:38)
201. Haunting Ghosts - Malleus Maleficarum (00:04:39)
202. Suede - Electricity (00:04:39)
203. Dayglow - Mindless Creatures (00:04:38)
204. Saving Them - Led Headlights (00:04:42)
205. Poison Ruïn - Confrere (00:04:40)
206. Gorillaz - Dracula (00:04:43)
207. Brigitte Calls Me Baby - The Future Is Our Way Out (00:04:42)
208. She Wants Revenge - Tear You Apart (00:04:45)
209. Gerard Mcmann - Cry Little Sister (00:04:46)
210. Noah Kahan - You’re Gonna Go Far (00:04:46)
211. The Smashing Pumpkins - Eye (00:04:52)
212. Bush - Swallowed (00:04:54)
213. La Femme - Amazing (00:05:03)
214. The Verve - The Drugs Don't Work (00:05:05)
215. Schoolyard Heroes - Cemetery Girls (00:05:09)
216. The Struts - Pretty Vicious (00:05:10)
217. Doves - Kingdom Of Rust (00:05:12)
218. Lesibu Grand - Scary Mary (00:05:14)
219. Inxs - Devil Inside (00:05:14)
220. C-Clamp - Bats (00:05:18)
221. Happy Mondays - Step On (00:05:19)
222. Oasis - Rock 'n' Roll Star (00:05:23)
223. Richard Ashcroft - A Song For The Lovers (00:05:26)
224. Wand - Hangman (00:05:34)
225. Byron Nemeth - Hell To Pay (00:05:48)
226. Glass Beach - Abyss Angel (00:05:57)
227. Nick Cave And The Bad Seeds - Red Right Hand (00:06:11)
228. Oingo Boingo - Dead Man's Party (00:06:22)
229. Ministry - Every Day Is Halloween (00:06:25)
230. The Smashing Pumpkins - Pentagrams (00:06:26)
231. The Smiths - How Soon Is Now? (00:06:48)
232. Gut Health - Stiletto (00:07:21)
233. Trent Reznor - John Carpenter's Halloween (00:07:49)
234. Fred Thomas - Embankment (00:08:38)
235. Bauhaus - Bela Lugosi's Dead (00:09:37)

..::INFO::..

Amyl and the Sniffers to australijski zespół punkowy z Melbourne. W skład zespołu wchodzą: wokalistka Amy Taylor, perkusista Bryce Wilson, gitarzysta Dec Martens i basista Fergus Romer.Nagrali do tej pory dwie EPki i dwie płyty długogrające. Cartoon Darkness to ich trzecia, najnowsza płyta.

Title: Cartoon Darkness

Artist: Amyl And The Sniffers

Country: Australia

Year: 2024

Genre: Alternatywna

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Jerkin
2.Chewing Gum
3.Tiny Bikini
4.Big Dreams
5.It's Mine
6.Motorbike Song
7.Doing in Me Head
8.Pigs
9.Bailing on Me
10.U Should Not Be Doing That
11.Do It Do It
12.Going Somewhere
13.Me and the Girls

...( Info )...

Artist: VA
Title: Sounds From The Matrix 025
Year: 2024
Genre: alternative, dark wave, ebm
Country: Brussels, Belgium
Duration: 19 / 01:17:14
Format/Codec: MP3
Audio bitrate: 320


...( TrackList )...

1. The Breath Of Life - Down We Go [4:15]
2. Hanging Freud - Falling Tooth [4:28]
3. Psy’aviah Feat. Sorrow Stories - Heaven Is Not Enough [5:51]
4. The Names - Apophenia [2:32]
5. The Ultimate Dreamers - Piano Ghost (Rough Mix) [3:42]
6. ImJudas - Go Away [3:00]
7. Lovelorn Dolls - A Heart Cries [3:26]
8. Freakangel - Death Bloom [3:32]
9. The True Union - Blinded [4:22]
10. Neikka RPM - Sharp As Lies [3:25]
11. Acylum - Oder Tod [4:34]
12. Miseria Ultima - Sworn To Control [3:57]
13. Avarice In Audio - Faith [4:41]
14. Noemi Aurora - Shining [4:58]
15. Elektrostaub Feat. Richard Bjшrklund (Spektralized) - You Are My Angel (Short Edit) [3:28]
16. Entrzelle - Hero (Matrix Edit) [4:56]
17. Elektroklдnge - Bordcomputer (Radio Edit) [3:42]
18. 808 Dot Pop - FM-AM [3:38]
19. Metroland - Cooperation In A Fragmented World [4:56]

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po niemal dokładnie siedmiu latach od premiery ostatniego wspólnego albumu, Kazik Staszewski powraca do grania z poznańskim Kwartetem ProForma. Przed wakacjami miały premierę utwory “Rudy 102” i “23 minuty”, a 27 września ukazał się cały album “Po moim trupie”.

To pierwsze wspólne wydawnictwo Kazika i zespołu Kwartet ProForma od roku 2017 – wówczas wydany album “Tata Kazika kontra Hedora” uzyskał status Złotej Płyty. Teraz muzycy powracają do wspólnego grania z nową energią i mocnymi tekstami.

Nowe wydawnictwo zawiera 13 premierowych utworów napisanych i zaśpiewanych przez Kazika Staszewskiego. Muzyczna cała paleta doznań – od lirycznych ballad po mocne komentarze. Nie brakuje nawiązań społeczno-politycznych, jakże charakterystycznych dla Kazika, ale są też wyznania miłosne i ironiczne komentarze. Wszystkiemu towarzyszy fantastyczna oprawa instrumentalna w wykonaniu muzyków Kwartetu ProForma.

Album powstał w studio OkoLitza w Poznaniu, należącym do Roberta Litzy Friedricha, muzyka Luxtorpedy, Acid Drinkers i wieloletniego współpracownikiem Kazika. Za produkcję odpowiadał Sebastian Włodarczyk.



..::TRACK-LIST::..

1. 23 minuty
2. Rudy 102
3. Wudensje
4. Uciekam z Polski
5. Smrut
6. Dym
7. Toruń
8. Autoportret
9. Łącznik z Lanzarote
10. Powiedz co myślisz
11. Rodzina
12. Co najlepszego zrobiłaś
13. Koniec radości



..::OBSADA::..

Saxophone - Mariusz Godzina
Trombone - Jarosław Ważny
Trumpet - Janusz Zdunek
Vocals, Saxophone, Lyrics By - Kazik Staszewski
Drums, Noises [Przeszkadzajki] - Marek Wawrzyniak
Electric Guitar - Piotr Lembicz
Keyboards, Vocals - Marcin Żmuda
Acoustic Guitar, Vocals - Przemyslaw Lembicz
Bass Guitar, Contrabass, Vocals - Wojciech Strzelecki




https://www.youtube.com/watch?v=mG-6BairILk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po niemal dokładnie siedmiu latach od premiery ostatniego wspólnego albumu, Kazik Staszewski powraca do grania z poznańskim Kwartetem ProForma. Przed wakacjami miały premierę utwory “Rudy 102” i “23 minuty”, a 27 września ukazał się cały album “Po moim trupie”.

To pierwsze wspólne wydawnictwo Kazika i zespołu Kwartet ProForma od roku 2017 – wówczas wydany album “Tata Kazika kontra Hedora” uzyskał status Złotej Płyty. Teraz muzycy powracają do wspólnego grania z nową energią i mocnymi tekstami.

Nowe wydawnictwo zawiera 13 premierowych utworów napisanych i zaśpiewanych przez Kazika Staszewskiego. Muzyczna cała paleta doznań – od lirycznych ballad po mocne komentarze. Nie brakuje nawiązań społeczno-politycznych, jakże charakterystycznych dla Kazika, ale są też wyznania miłosne i ironiczne komentarze. Wszystkiemu towarzyszy fantastyczna oprawa instrumentalna w wykonaniu muzyków Kwartetu ProForma.

Album powstał w studio OkoLitza w Poznaniu, należącym do Roberta Litzy Friedricha, muzyka Luxtorpedy, Acid Drinkers i wieloletniego współpracownikiem Kazika. Za produkcję odpowiadał Sebastian Włodarczyk.



..::TRACK-LIST::..

1. 23 minuty
2. Rudy 102
3. Wudensje
4. Uciekam z Polski
5. Smrut
6. Dym
7. Toruń
8. Autoportret
9. Łącznik z Lanzarote
10. Powiedz co myślisz
11. Rodzina
12. Co najlepszego zrobiłaś
13. Koniec radości



..::OBSADA::..

Saxophone - Mariusz Godzina
Trombone - Jarosław Ważny
Trumpet - Janusz Zdunek
Vocals, Saxophone, Lyrics By - Kazik Staszewski
Drums, Noises [Przeszkadzajki] - Marek Wawrzyniak
Electric Guitar - Piotr Lembicz
Keyboards, Vocals - Marcin Żmuda
Acoustic Guitar, Vocals - Przemyslaw Lembicz
Bass Guitar, Contrabass, Vocals - Wojciech Strzelecki




https://www.youtube.com/watch?v=mG-6BairILk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...( Info )...


Artist: Sixpence None The Richer
Album: Rosemary Hill
Year: 2024
Genre: Alternative rock
Format: mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Thread the Needle
02. Julia
03. We Are Love
04. Child and Man
05. Homeland
06. Rosemary Hill

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Drugi album warszawskich zimnofalowców, nagrany i wydany blisko 30 lat po debiucie, będący jego naturalną kontynuacją. Atmosfera plus dobre melodie.


Second album of Warsaw's cold wave band, recorded and released nearly 30 years after their debut. Still atmospheric and melodic high level post-punk.



..::TRACK-LIST::..

1. Inwazja Barbarzyńców 4:56
2. Ciemne Na Jasnych 4:31
3. Jest Noc 4:43
4. Nie Ma Kogo 5:28
5. Pomieszczenie 4:00
6. Robotnicy 19/87 5:14
7. Tobie, Sobie, Zawsze (Voice - Kasia Filochowska) 5:58
8. Piąta Prostytucja 4:54
9. Untitled 0:39

Recorded between June 2015 and August 2017
Track 9 is a hidden track.



..::OBSADA::..

Vocals [Podawanie Tekstu] - Marek Karcerowicz
Bass Guitar [Gitara Basowa] - Mariusz Filar
Guitar [Gitara], Keyboards [Klawisze], Producer [Produkcja] - Adaśko Wasilkowski
Percussion [Perkusja] - Michał Radzikowski




https://www.youtube.com/watch?v=bTfwDP0OrBA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Drugi album warszawskich zimnofalowców, nagrany i wydany blisko 30 lat po debiucie, będący jego naturalną kontynuacją. Atmosfera plus dobre melodie.


Second album of Warsaw's cold wave band, recorded and released nearly 30 years after their debut. Still atmospheric and melodic high level post-punk.



..::TRACK-LIST::..

1. Inwazja Barbarzyńców 4:56
2. Ciemne Na Jasnych 4:31
3. Jest Noc 4:43
4. Nie Ma Kogo 5:28
5. Pomieszczenie 4:00
6. Robotnicy 19/87 5:14
7. Tobie, Sobie, Zawsze (Voice - Kasia Filochowska) 5:58
8. Piąta Prostytucja 4:54
9. Untitled 0:39

Recorded between June 2015 and August 2017
Track 9 is a hidden track.



..::OBSADA::..

Vocals [Podawanie Tekstu] - Marek Karcerowicz
Bass Guitar [Gitara Basowa] - Mariusz Filar
Guitar [Gitara], Keyboards [Klawisze], Producer [Produkcja] - Adaśko Wasilkowski
Percussion [Perkusja] - Michał Radzikowski




https://www.youtube.com/watch?v=bTfwDP0OrBA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Panie i panowie Dr Fleischman z Pieńska!
To będzie terapia wstrząsowa: będzie ostro, będzie hard-corowo, będzie rock’n’drollowo!

Koncert w legendarnym MDK Zgorzelec...



..::TRACK-LIST::..

1. on bóg, ja człowiek 04:05
2. pragnienie przegniłe 05:33
3. krok po kroku 04:53
4. twarz człowieka 04:37
5. bez tekstu 04:00
6. ten czas 05:28
7. odchodzimy 03:40
8. tam 04:24
9. piękny dzień 06:35



..::OBSADA::..

Jacek Bartczak - gitara basowa, wokal
Michał Bartczak - gitara, wokal
Marcin Dubrawski - perkusja, teksty




https://www.youtube.com/watch?v=mdQ_sIY7FAI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Trzeci album istniejącego od 20. lat warszawskiego zespołu, założonego przez wokalistę Radka Nowaka i gitarzystę Alka Januszewskiego, to ziejące pesymizmem studium w czerni, w jaką spowity jest cały świat i jaką jest omotane życie każdego przeciętnego człowieka.

W przestrzeni życiowej szkicowanej przez Nowaka każdy jest zaksięgowanym numerem w katalogu („Głosy"), każdego dręczą prywatne demony (ciekawy, finalny „Demony"), każdy na codzień jest obficie polewany gęstą i cuchnącą wydzieliną katastroficznych newsów („Złe wiadomości"). Autor tekstów odwołuje się do klasycznej punkrockowej retoryki, korzeniami sięgającej pierwszego albumu The Clash i naszych rodzimych pionierów gatunku - Brygady Kryzys i Tiltu. Opowiada jednak o rzeczywistości już zgoła innej niż ta sprzed ćwierć wieku, bo o rzeczywistości kreowanej przez mętną politykę na rodzimym podwórku i atmosferę po zamachach terrorystycznych na świecie. A że w dobie globalizmu i my staliśmy się częścią świata, więc w konsekwencji otrzymujemy podwójny koktail, po którym faktycznie może zrobić się czarno przed oczami. Muzyka, jak na teksty przystało, też raczej bliższa jest garażu niż wypasionego studia nagraniowego. Ale to akurat nie wada, bo generalnie trzyma się postpunkowej, indie-rockowej poetyki.
A słucha się tego o wiele lepiej i emocjonalniej niż tych wszystkich nibyrockowych wykonawców przymilających się decydentom od radiowych playlist.



..::TRACK-LIST::..

1. Głosy
2. Złe Wiadomości
3. Radioreggae
4. Czerwone Pieniądze
5. Kamień
6. Syreny
7. Podaj Mi Broń
8. Czarny Pokój
9. Biel
10. Teraz
11. Północ
12. Kryształ
13. Chciałbym Zasnąć
14. Demony




https://www.youtube.com/watch?v=SIzgvm8Rg-8



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

“Gruzy absolutu, rewizja symboli” to druga płyta trójmiejskich Garsów na której jest wolniej, ciemniej i bardziej depresyjnie. Mocno osadzona sekcja i soczyste gitary tworzą gęstą, duszną atmosferę i emocjonalny ciężar za sprawą tekstów o dramacie człowieka w trakcie konfliktów. Gars łączy melancholię ze wściekłością. Odrobili lekcję ze znajomości takich post metalowych zespołów, jak Amen Ra czy Neurosis. Wciąż słychać u nich echa fascynacji francuską sceną screamo z Le pre je ou souis mort na czele ale także echa gitarowej alternatywy sprzed dwóch dekad typu Shellac czy Fugazi. Korzeniami natomiast mocno sięgają nowojorskiego hardcore'a spod znaku Biohazard.

Tym, co wyróżnia nową płytę Gars na scenie post hardcore/metal jest osiągnięte brzmienie. Klasyczne gitary i wzmacniacze, minimalna ilość efektów i postprodukcji sprawiły, że Garsi w 2012 roku brzmią żywcem jak z lat 90. To też pewnie sprawiło, że miksu i masteringu płyty podjął się twórca brzmienia Nirvany, Skin Yard czy Mudhoney – Jack Endino.

Trójmiejscy muzycy nie bali się zaprosić do współpracy przy nagraniach tak różnych osób, jak Konrad Siedlecki z Radia Bagdad, Marzena Drzeżdżon z Empire, Asia Kucharska z Kiev Office czy Krzysztof Jakub Szwarc z zespołu Nieszksypczrze, który dograł niezwykłe partie altówki.



Grupa GARS powstała w Trójmieście w 2008 roku, więc są zespołem stosunkowo młodym . Tworzy go piątka muzycznych „Samców Alfa” (po wysłuchaniu ich ostatniego krążka mogę śmiało tak o nich napisać): Przemysław Lebiedziński – wokal i sample, Adam Piskorz – bas, Jakub Rusakow – gitara, Miłosz Rusakow – perkusja oraz Radek Skowroński – gitara. Ich dotychczasowe dokonania to EP-ka „Numer zero” z 2008 roku, i LP „Gdzie akcja rozwija się” z roku 2011. Oba wydawnictwa wydane własnym sumptem. Trzeci, recenzowany właśnie przeze mnie krążek to wydany w 2012 roku przez No Sanctuary Records „Gruzy absolutu / rewizja symboli”

Gdybym miał go opisać jak najkrócej i najdobitniej przy tym, to ciśnie mi się na usta jedno określenie: „zajebiście fantastycznie dołująco – miażdżące wydawnictwo”. I przyznam, że takie oblicze GARS- ów łykam od razu. Pomijając symbolikę tytułów (konia z rzędem temu kto odgadnie o co w nich chodzi czy o daty czy to jakiś kod), nieważne, że po wysłuchaniu tekstów człowiek czuję się jak coś co czasem na trawniku przylepia się do podeszwy, to nic, że tak destrukcyjnie działa na psyche, że po jej wysłuchaniu człowiek ma ochotę obwiesić się ładunkami i udać się do najbliższej siedziby ZUS- u , Urzędu Skarbowego lub innego z tych instytucji, które najczęściej psują nam krew. I p…….le to czy czekałyby na mnie za to dziewice. Warstwa tekstowa tej płyty to życie. Ale nie to z Pudelka czy też innego tego typu gówna. To życie pełne niewygody, przeciwności i kontrowersji, to życie zwykłych szarych ludzi i ich problemy, ich reakcje i walka z wiatrakami, hipokryzje i zakłamania, wojny, okrucieństwo wobec innych ludzi i zwierząt. I to wszystko wykrzyczane wręcz w naszym ojczystym języku do mikrofonu, tym dobitniej więc trafiające do słuchacza.

Co do muzyki zaś to ten krążek to dźwiękowy kafar. Miażdży i nie pozostawia jeńców. Jeżeli potrzebujecie rozładować swoje frustracje i wyrzygać gorycz, która pali od wewnątrz to ta płyta jest do tego stworzona. Kanonada perkusji, przesterowane, „brudno” brzmiące gitary, miażdżący i wbijający się w mózg bas i kapitalnie dopasowane do tego wokale. A to wszystko w ostrym, hardcore’owym tempie. Może utraciłem część słuchu, może sąsiedzi przestaną odpowiadać mi „dzień dobry”, może za jakiś czas pies wypełznie spod wanny. Mam to gdzieś. Było warto. A do tego samo brzmienie tej płyty. Żywcem wyrwana z lat 90. Chylę czoła za to, co wycisnął z tej płyty Jack Endino (to ten od brzmienia płyt Nirvany i Mudhoney). Nie można było tego zrobić lepiej. Potęga , soczystość a przy tym selektywnie bez zarzutu. Dodam jeszcze, że dużo „smaczku” dodali tej płycie także zaproszeni goście: Konrad Siedlecki z Radia Bagdad, Marzena Dreżdżon z Empire, Aśka Kucharska z Kiev Office, Krzysztof Jakub Szwarc z Nieszksypczrze. Doborowe towarzystwo.

Może powiecie, że słuchanie tej płyty tyle razy mnie odmóżdżyło, ale nota jest wysoka

9,5/10 (brakujące 0,5 dołożę jak ktoś objaśni mi tytuły)

Irek Dudziński


Warstwa tekstowa nigdy nie była dla mnie najważniejsza w muzyce. Szanuje jednak grupy, które starają się stawiać słowa na równi z muzyką. Często wychodzi z tego wielopoziomowe arcydzieło lub intrygujący koncept. Niemniej jednak zespoły eksplorujące tematykę społeczno-polityczną czy też geopolityczną zawsze najmniej mnie interesowały, a właśnie w takiej niszy porusza się trójmiejski Gars. Często zdarza się, że takie grupy działają tylko dla wyładowania ogólnej frustracji, czy goryczy jaka w nich wzbiera, używając do tego niecenzuralnych i nieskładnych zdań. Taka muzyka nie ma dla mnie wtedy żadnej wartości, może po za „gimnastyczną”, bo można się przy niej efektywnie wyładować. Na całe szczęście, mimo przewijającego się tu i ówdzie patetyzmu i czasami zbędnej pretensjonalności, Gars używa słów, jako całkiem sprawnego oręża unikając przy tym wulgaryzmów.

Już tytuły utworów, co bardziej zainteresowanym życiem politycznym posłużą jako wskazówka, że grupa z Trójmiasta należy do zespołów „zaangażowanych”. Swoją drogą zabawa w rozszyfrowywanie ukrytych w tytułach poszczególnych kompozycji dat jest całkiem zajmująca. W paru miejscach musiałem zasięgnąć wiedzy „wujka Google” i wciąż nie wiem do czego odnosi się jedna z dat. Mogę jednak zdradzić, że pojawiają się tu m.in. takie wydarzenia jak wstąpienie Polski do Unii Europejskiej, czy też NATO etc. Reszty nie zdradzę, bo nie chcę psuć zabawy. Przejdźmy wreszcie do muzyki, bo to jednak ona powinna być głównym tematem recenzji. Gars na swojej drugiej płycie obciąża brzmienie i wkracza w ramy post-metalu z domieszką hardcore’u. Pierwszy na krążku utwór jeszcze o tym nie przekonuje, bo to tak naprawdę post-rockowa introdukcja, która w delikatny sposób zaznajamia nas z ogólnym klimatem muzyki jaką przyjdzie nam słuchać przez następne trzydzieści parę minut. Zaraz po niej jednak przychodzi pora na pierwszy singiel, do którego powstał bardzo interesujący komiksowy teledysk. 270492 to mocna, bezkompromisowa kompozycja, a nakręcony do niej obrazek tylko to uwydatnia. Oglądając go, zwróćcie uwagę, jak świetnie muzyka łączy się tu z obrazem. Z kolei Miłosz Rusakow świetnie wykorzystał w tym utworze swój zestaw perkusyjny sprawiając, że wielokrotnie zdaję się nam, że przenieśliśmy się gdzieś na front. W końcu płyta opowiada o dramacie człowieka w trakcie konfliktów...

Grupa nie poprzestaje jednak na destrukcyjnym brzmieniu swoich instrumentów, ale chętnie oddala się w stonowane, przepełnione emocjami rejony, które nadają albumowi „Gruzy absolutu, rewizja symboli” ludzkiego czynnika. Pomagają w tym liczni goście z różnych muzycznych światów. Oklaski dla zespołu za taką odwagę, bo kto by się spodziewał na tej płycie dziewczyny, która wydzierała się na scenie „polsatowskiego” show Must Be The Music, czy Asi Kucharskiej z Kiev Office, która w tak piękny sposób pomaga zamknąć ten album. Oprócz nich na krążku udziela się Konrad Siedlecki z Radia Bagdad i Krzysztof Jakub Szwarc z Nieszksypczrze, który w paru utworach czarują brzmieniem swojej altówki.

Wspomniałem o brzmieniu… Miksem i masteringiem zajmował się taki jeden „szaraczek”, co odpowiadał wieki temu za brzmienie takich grup, jak Nirvana, czy Mudhoney… Jack Endino chyba się nazywa, może znacie? No dobra, ale teraz na poważnie. Coraz więcej polskich zespołów sięga po pomoc zagranicznych producentów i to cieszy, bo nasze grupy w końcu zaczynają brzmieć na światowym poziomie. Tak też jest z Gars. Ich najnowszy album śmiało postawiłbym na półce wśród zagranicznych gwiazd tego gatunku. Nie dość, że płyta ma solidny „sound” to jeszcze same kompozycje prezentują naprawdę wysoki poziom. Taki 111111, w którym „wrzeszczy” Marzena Drzeżdżon z Empire (wspomniana dziewczyna z Must Be The Music) to rasowy hardcore z ciekawym wyciszeniem i zgrabnie wplecionym samplem. Z kolei 260112 to już kompozycja bliższa tuzom post-metalu – ciężkie gitary, gęsta praca perkusji i basu, a do tego jeden z najciekawszych tekstów. 280908 dzięki odważnemu użyciu altówki i posępnemu klimatowi przyrównałbym do Neurosis. Ponadto, należy zauważyć, że Piołun – wokalista zespołu – ma równie „brzydki” głos jak wokalista wspomnianej formacji – Scott Kelly.

Byłbym zapomniał, ale „hałaśliwcy” z Trójmiasta śpiewają wyłącznie w języku polskim! Nadaje to muzyce jakąś niewyjaśnioną głębie i szczerość przekazu. Nie sądzę, że będzie to przeszkodą dla zagranicznych słuchaczy, którzy trafią na album „Gruzy absolutu, rewizja symboli”.

Moje pierwsze spotkanie z muzyką Gars przebiegało w dość burzliwym i absorbującym momencie mojego życia, a jednak w jakiś sposób udało się jej przebić do mojej świadomości i przyciągnąć uwagę, a czasami nawet wzbudzić szczery podziw. Mimo, że teksty w wielu przypadkach pozostały dla mnie tylko ciekawostką to muzyka Gars z pewnością nie raz jeszcze rozbrzmi w moich czterech ścianach. Naprawdę dobry album!

Dawid Zielonka



https://progrock.org.pl/rock-progresywny/post-rock/item/9695-gruzy-absolutu-rewizja-symboli



Wbrew opiniom kolegów po piórze, którzy nie zachwycają się twórzością Gars, debiut tej formacji zrobił na mnie całkiem pozytywne wrażenie. Może nie do końca przemawiały do mnie teksty w ojczystym języku, ale teraz już wiem, że Gars w formie anglojęzycznej straciliby na wartości.

Zresztą teksty na drugiej płycie tego zespołu - "Gruzy absolutu, rewizja symboli", choć pretensjonalne, czasem infantylne i trochę zbyt "proste", to jeden z atutów, bo łatwo się z nimi utożsamić, a przy okazji wkur... na otaczającą nas rzeczywistość. Szarą, smutną i piekielnie niesprawiedliwą.

Nie wiem tylko o co chodzi z zapisem cyfrowym tytułów utworów, możliwe, że każda z cyfr odpowiada znakowi na klawiaturze telefonu (to by było coś!), ale staram się nie zaprzątać sobie tym głowy. Za to do serducha i umysłu WOLNO wkracza dół, pesymizm i ogólny marazm.

Gars robią to, w czym wielu od dawna w tym kraju babrać się nie chce - w ślimaczym tempie budują atmosferę przygnębienia. Tylko po to, aby niczym walec zmiażdżyć słuchacza ścianą dźwięku osadzoną na hardcore`owym kręgosłupie. Sprawdzony patent? Owszem, ale nie do końca na naszym poletku. At the drive`inowskie tło i surowość brzmienia potęgują siłę przekazu Gars i pozwalają postawić to wydawnictwo w czołówce krajowego undergroundu. Ciekawe, co pokażą następnym razem. O ile z tego smutku się nie rozpadną.

Grzegorz 'Chain' Pindor


The new album from Polish melodic post hardcore band GARS is a formidable landscape of open emotions and weighted textures which find home in a realm of depressive and shadowed cloaked atmospheres. Dealing with aspects of human tragedy, madness, and personal conflict, it is a release which is fully evocative even though lyrically the Polish only delivery hides the full extent of what one imagines is content as impacting as that of the sounds.

Released on No Sanctuary Records, Gruzy absolutu, rewizja symboli is the second album from the band following on from their debut full length Gdzie akcja rozwija się of last year and their Numer zero EP of 2008. The quintet of vocalist Przemysław Lebiedziński, guitarists Jakub Rusakow and Radek Skowroński, bassist Adam Piskorz, and Miłosz Rusakow on drums, has according to the promo for the new album brought a heavier slower gaited presence than before. This being our first introduction we can only go by that statement but certainly the consuming intensity and fully enveloping richness of the pessimistic coated sounds and massive consumption permeating them gives firm evidence to this evolution of the band’s sound. It is a superbly crafted blend of raging aggression and melodic elegance seamlessly and skilfully entwined for an impressive and enthralling result. As raw as it is heatedly engaging, the album is a triumph which lights up the passions and without doubt one of the highlight releases of the year.

Mixed and mastered by producer Jack Endino (Nirvana, Skin Yard, Mudhoney), the album has a clear and uncluttered sound which gars_okladkaallows all the subtle and imagination elements to find clarity and union within the harsh uncompromising overall breath of the release. It starts with the initially blistered air of opener 101112, an instrumental which connects to and ignites emotions, its tonal evocation and melodramatic strings inspiring dark imagery. This merges into the following confrontation of 270492. The track begins with the same subdued whisper of the starter around a spine of sinewy rhythms and hard staring bass riffs. Into its stride the song brews a caustic cloud of sonic grazing and vocal squalls, all short of furnace intensity but fully impacting in their effect. Continuing to blend the gentler and coarser elements with ease the track is a potent full beginning to the release.

The stark yet fiery stances of 280908 and 111111 both capture the imagination next with their sizzling hot guitar weaves, prowling basslines, and drums which are as uncompromising as they are unpredictably inventive. The first of the two has a shifting distressed presence with despondence, anger, and darkness of the heart pervading ingredients upon the senses. It is the melancholic strings which kiss the air at the climax of the track though which leave the biggest impression to fire up further emotive thoughts. The second is a similarly shaped track in sound which a twist of dual vocals to its passage and great drone like qualities to the groove which appears throughout, not forgetting the ferocious climactic fire it finishes on. If there is any ‘flaw’ with the release it is a similarity in what are admittedly few rather than many moments on the album but it can at times cause a blending of songs if not giving full focus to them as with this pair.

This is not something you can place upon the best track on the album 01054. It is an abrasive pleasure, every member spoiling peace with their distinct intimidating skills and corrosive sounds. The first part of the song is a crawling sonic infestation which evolves into the eventual groove metal beast of insidious infectiousness and mesmeric contagious grooves. It is a glorious violation which out shines the other impressive slabs of excellent aural attitude.

Completed by the sprawling density and acid of 260112, the synapse challenging climate of 271005, and 120399 with the returning strings accompanied by a gorgeous female voice again emerging the senses in overwhelming yet magnetic atmospheres, the album is an outstanding encounter which fans of bands ranging from Neurosis, Amen Ra, and Deftones will find a deep resonance with. Accomplished in quality and individual skills, and powerful in ambience and atmospheric manipulation, Gruzy absolutu, rewizja symboli is a should investigate release.

The RingMaster


..::TRACK-LIST::..

1. 101112 03:24
2. 270492 04:51
3. 280908 06:31
4. 111111 05:09
5. 010504 04:19
6. 260112 05:41
7. 271005 04:40
8. 120399 04:12


..::OBSADA::..

Adam Piskorz - bas, głos
Jakub Rusakow - gitara
Miłosz Rusakow - bębny
Przemek Lebiedziński - głos, sample
Radek - gitara

Gościnnie:
Konrad 'Sielak' Siedlecki, Asia Kucharska, Marzena Dżeżdżon - głosy
Krzysztof Jakub Szwarc - altówka



https://www.youtube.com/watch?v=xxKrbHDQ23g



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

“Gruzy absolutu, rewizja symboli” to druga płyta trójmiejskich Garsów na której jest wolniej, ciemniej i bardziej depresyjnie. Mocno osadzona sekcja i soczyste gitary tworzą gęstą, duszną atmosferę i emocjonalny ciężar za sprawą tekstów o dramacie człowieka w trakcie konfliktów. Gars łączy melancholię ze wściekłością. Odrobili lekcję ze znajomości takich post metalowych zespołów, jak Amen Ra czy Neurosis. Wciąż słychać u nich echa fascynacji francuską sceną screamo z Le pre je ou souis mort na czele ale także echa gitarowej alternatywy sprzed dwóch dekad typu Shellac czy Fugazi. Korzeniami natomiast mocno sięgają nowojorskiego hardcore'a spod znaku Biohazard.

Tym, co wyróżnia nową płytę Gars na scenie post hardcore/metal jest osiągnięte brzmienie. Klasyczne gitary i wzmacniacze, minimalna ilość efektów i postprodukcji sprawiły, że Garsi w 2012 roku brzmią żywcem jak z lat 90. To też pewnie sprawiło, że miksu i masteringu płyty podjął się twórca brzmienia Nirvany, Skin Yard czy Mudhoney – Jack Endino.

Trójmiejscy muzycy nie bali się zaprosić do współpracy przy nagraniach tak różnych osób, jak Konrad Siedlecki z Radia Bagdad, Marzena Drzeżdżon z Empire, Asia Kucharska z Kiev Office czy Krzysztof Jakub Szwarc z zespołu Nieszksypczrze, który dograł niezwykłe partie altówki.



Grupa GARS powstała w Trójmieście w 2008 roku, więc są zespołem stosunkowo młodym . Tworzy go piątka muzycznych „Samców Alfa” (po wysłuchaniu ich ostatniego krążka mogę śmiało tak o nich napisać): Przemysław Lebiedziński – wokal i sample, Adam Piskorz – bas, Jakub Rusakow – gitara, Miłosz Rusakow – perkusja oraz Radek Skowroński – gitara. Ich dotychczasowe dokonania to EP-ka „Numer zero” z 2008 roku, i LP „Gdzie akcja rozwija się” z roku 2011. Oba wydawnictwa wydane własnym sumptem. Trzeci, recenzowany właśnie przeze mnie krążek to wydany w 2012 roku przez No Sanctuary Records „Gruzy absolutu / rewizja symboli”

Gdybym miał go opisać jak najkrócej i najdobitniej przy tym, to ciśnie mi się na usta jedno określenie: „zajebiście fantastycznie dołująco – miażdżące wydawnictwo”. I przyznam, że takie oblicze GARS- ów łykam od razu. Pomijając symbolikę tytułów (konia z rzędem temu kto odgadnie o co w nich chodzi czy o daty czy to jakiś kod), nieważne, że po wysłuchaniu tekstów człowiek czuję się jak coś co czasem na trawniku przylepia się do podeszwy, to nic, że tak destrukcyjnie działa na psyche, że po jej wysłuchaniu człowiek ma ochotę obwiesić się ładunkami i udać się do najbliższej siedziby ZUS- u , Urzędu Skarbowego lub innego z tych instytucji, które najczęściej psują nam krew. I p…….le to czy czekałyby na mnie za to dziewice. Warstwa tekstowa tej płyty to życie. Ale nie to z Pudelka czy też innego tego typu gówna. To życie pełne niewygody, przeciwności i kontrowersji, to życie zwykłych szarych ludzi i ich problemy, ich reakcje i walka z wiatrakami, hipokryzje i zakłamania, wojny, okrucieństwo wobec innych ludzi i zwierząt. I to wszystko wykrzyczane wręcz w naszym ojczystym języku do mikrofonu, tym dobitniej więc trafiające do słuchacza.

Co do muzyki zaś to ten krążek to dźwiękowy kafar. Miażdży i nie pozostawia jeńców. Jeżeli potrzebujecie rozładować swoje frustracje i wyrzygać gorycz, która pali od wewnątrz to ta płyta jest do tego stworzona. Kanonada perkusji, przesterowane, „brudno” brzmiące gitary, miażdżący i wbijający się w mózg bas i kapitalnie dopasowane do tego wokale. A to wszystko w ostrym, hardcore’owym tempie. Może utraciłem część słuchu, może sąsiedzi przestaną odpowiadać mi „dzień dobry”, może za jakiś czas pies wypełznie spod wanny. Mam to gdzieś. Było warto. A do tego samo brzmienie tej płyty. Żywcem wyrwana z lat 90. Chylę czoła za to, co wycisnął z tej płyty Jack Endino (to ten od brzmienia płyt Nirvany i Mudhoney). Nie można było tego zrobić lepiej. Potęga , soczystość a przy tym selektywnie bez zarzutu. Dodam jeszcze, że dużo „smaczku” dodali tej płycie także zaproszeni goście: Konrad Siedlecki z Radia Bagdad, Marzena Dreżdżon z Empire, Aśka Kucharska z Kiev Office, Krzysztof Jakub Szwarc z Nieszksypczrze. Doborowe towarzystwo.

Może powiecie, że słuchanie tej płyty tyle razy mnie odmóżdżyło, ale nota jest wysoka

9,5/10 (brakujące 0,5 dołożę jak ktoś objaśni mi tytuły)

Irek Dudziński


Warstwa tekstowa nigdy nie była dla mnie najważniejsza w muzyce. Szanuje jednak grupy, które starają się stawiać słowa na równi z muzyką. Często wychodzi z tego wielopoziomowe arcydzieło lub intrygujący koncept. Niemniej jednak zespoły eksplorujące tematykę społeczno-polityczną czy też geopolityczną zawsze najmniej mnie interesowały, a właśnie w takiej niszy porusza się trójmiejski Gars. Często zdarza się, że takie grupy działają tylko dla wyładowania ogólnej frustracji, czy goryczy jaka w nich wzbiera, używając do tego niecenzuralnych i nieskładnych zdań. Taka muzyka nie ma dla mnie wtedy żadnej wartości, może po za „gimnastyczną”, bo można się przy niej efektywnie wyładować. Na całe szczęście, mimo przewijającego się tu i ówdzie patetyzmu i czasami zbędnej pretensjonalności, Gars używa słów, jako całkiem sprawnego oręża unikając przy tym wulgaryzmów.

Już tytuły utworów, co bardziej zainteresowanym życiem politycznym posłużą jako wskazówka, że grupa z Trójmiasta należy do zespołów „zaangażowanych”. Swoją drogą zabawa w rozszyfrowywanie ukrytych w tytułach poszczególnych kompozycji dat jest całkiem zajmująca. W paru miejscach musiałem zasięgnąć wiedzy „wujka Google” i wciąż nie wiem do czego odnosi się jedna z dat. Mogę jednak zdradzić, że pojawiają się tu m.in. takie wydarzenia jak wstąpienie Polski do Unii Europejskiej, czy też NATO etc. Reszty nie zdradzę, bo nie chcę psuć zabawy. Przejdźmy wreszcie do muzyki, bo to jednak ona powinna być głównym tematem recenzji. Gars na swojej drugiej płycie obciąża brzmienie i wkracza w ramy post-metalu z domieszką hardcore’u. Pierwszy na krążku utwór jeszcze o tym nie przekonuje, bo to tak naprawdę post-rockowa introdukcja, która w delikatny sposób zaznajamia nas z ogólnym klimatem muzyki jaką przyjdzie nam słuchać przez następne trzydzieści parę minut. Zaraz po niej jednak przychodzi pora na pierwszy singiel, do którego powstał bardzo interesujący komiksowy teledysk. 270492 to mocna, bezkompromisowa kompozycja, a nakręcony do niej obrazek tylko to uwydatnia. Oglądając go, zwróćcie uwagę, jak świetnie muzyka łączy się tu z obrazem. Z kolei Miłosz Rusakow świetnie wykorzystał w tym utworze swój zestaw perkusyjny sprawiając, że wielokrotnie zdaję się nam, że przenieśliśmy się gdzieś na front. W końcu płyta opowiada o dramacie człowieka w trakcie konfliktów...

Grupa nie poprzestaje jednak na destrukcyjnym brzmieniu swoich instrumentów, ale chętnie oddala się w stonowane, przepełnione emocjami rejony, które nadają albumowi „Gruzy absolutu, rewizja symboli” ludzkiego czynnika. Pomagają w tym liczni goście z różnych muzycznych światów. Oklaski dla zespołu za taką odwagę, bo kto by się spodziewał na tej płycie dziewczyny, która wydzierała się na scenie „polsatowskiego” show Must Be The Music, czy Asi Kucharskiej z Kiev Office, która w tak piękny sposób pomaga zamknąć ten album. Oprócz nich na krążku udziela się Konrad Siedlecki z Radia Bagdad i Krzysztof Jakub Szwarc z Nieszksypczrze, który w paru utworach czarują brzmieniem swojej altówki.

Wspomniałem o brzmieniu… Miksem i masteringiem zajmował się taki jeden „szaraczek”, co odpowiadał wieki temu za brzmienie takich grup, jak Nirvana, czy Mudhoney… Jack Endino chyba się nazywa, może znacie? No dobra, ale teraz na poważnie. Coraz więcej polskich zespołów sięga po pomoc zagranicznych producentów i to cieszy, bo nasze grupy w końcu zaczynają brzmieć na światowym poziomie. Tak też jest z Gars. Ich najnowszy album śmiało postawiłbym na półce wśród zagranicznych gwiazd tego gatunku. Nie dość, że płyta ma solidny „sound” to jeszcze same kompozycje prezentują naprawdę wysoki poziom. Taki 111111, w którym „wrzeszczy” Marzena Drzeżdżon z Empire (wspomniana dziewczyna z Must Be The Music) to rasowy hardcore z ciekawym wyciszeniem i zgrabnie wplecionym samplem. Z kolei 260112 to już kompozycja bliższa tuzom post-metalu – ciężkie gitary, gęsta praca perkusji i basu, a do tego jeden z najciekawszych tekstów. 280908 dzięki odważnemu użyciu altówki i posępnemu klimatowi przyrównałbym do Neurosis. Ponadto, należy zauważyć, że Piołun – wokalista zespołu – ma równie „brzydki” głos jak wokalista wspomnianej formacji – Scott Kelly.

Byłbym zapomniał, ale „hałaśliwcy” z Trójmiasta śpiewają wyłącznie w języku polskim! Nadaje to muzyce jakąś niewyjaśnioną głębie i szczerość przekazu. Nie sądzę, że będzie to przeszkodą dla zagranicznych słuchaczy, którzy trafią na album „Gruzy absolutu, rewizja symboli”.

Moje pierwsze spotkanie z muzyką Gars przebiegało w dość burzliwym i absorbującym momencie mojego życia, a jednak w jakiś sposób udało się jej przebić do mojej świadomości i przyciągnąć uwagę, a czasami nawet wzbudzić szczery podziw. Mimo, że teksty w wielu przypadkach pozostały dla mnie tylko ciekawostką to muzyka Gars z pewnością nie raz jeszcze rozbrzmi w moich czterech ścianach. Naprawdę dobry album!

Dawid Zielonka



https://progrock.org.pl/rock-progresywny/post-rock/item/9695-gruzy-absolutu-rewizja-symboli



Wbrew opiniom kolegów po piórze, którzy nie zachwycają się twórzością Gars, debiut tej formacji zrobił na mnie całkiem pozytywne wrażenie. Może nie do końca przemawiały do mnie teksty w ojczystym języku, ale teraz już wiem, że Gars w formie anglojęzycznej straciliby na wartości.

Zresztą teksty na drugiej płycie tego zespołu - "Gruzy absolutu, rewizja symboli", choć pretensjonalne, czasem infantylne i trochę zbyt "proste", to jeden z atutów, bo łatwo się z nimi utożsamić, a przy okazji wkur... na otaczającą nas rzeczywistość. Szarą, smutną i piekielnie niesprawiedliwą.

Nie wiem tylko o co chodzi z zapisem cyfrowym tytułów utworów, możliwe, że każda z cyfr odpowiada znakowi na klawiaturze telefonu (to by było coś!), ale staram się nie zaprzątać sobie tym głowy. Za to do serducha i umysłu WOLNO wkracza dół, pesymizm i ogólny marazm.

Gars robią to, w czym wielu od dawna w tym kraju babrać się nie chce - w ślimaczym tempie budują atmosferę przygnębienia. Tylko po to, aby niczym walec zmiażdżyć słuchacza ścianą dźwięku osadzoną na hardcore`owym kręgosłupie. Sprawdzony patent? Owszem, ale nie do końca na naszym poletku. At the drive`inowskie tło i surowość brzmienia potęgują siłę przekazu Gars i pozwalają postawić to wydawnictwo w czołówce krajowego undergroundu. Ciekawe, co pokażą następnym razem. O ile z tego smutku się nie rozpadną.

Grzegorz 'Chain' Pindor


The new album from Polish melodic post hardcore band GARS is a formidable landscape of open emotions and weighted textures which find home in a realm of depressive and shadowed cloaked atmospheres. Dealing with aspects of human tragedy, madness, and personal conflict, it is a release which is fully evocative even though lyrically the Polish only delivery hides the full extent of what one imagines is content as impacting as that of the sounds.

Released on No Sanctuary Records, Gruzy absolutu, rewizja symboli is the second album from the band following on from their debut full length Gdzie akcja rozwija się of last year and their Numer zero EP of 2008. The quintet of vocalist Przemysław Lebiedziński, guitarists Jakub Rusakow and Radek Skowroński, bassist Adam Piskorz, and Miłosz Rusakow on drums, has according to the promo for the new album brought a heavier slower gaited presence than before. This being our first introduction we can only go by that statement but certainly the consuming intensity and fully enveloping richness of the pessimistic coated sounds and massive consumption permeating them gives firm evidence to this evolution of the band’s sound. It is a superbly crafted blend of raging aggression and melodic elegance seamlessly and skilfully entwined for an impressive and enthralling result. As raw as it is heatedly engaging, the album is a triumph which lights up the passions and without doubt one of the highlight releases of the year.

Mixed and mastered by producer Jack Endino (Nirvana, Skin Yard, Mudhoney), the album has a clear and uncluttered sound which gars_okladkaallows all the subtle and imagination elements to find clarity and union within the harsh uncompromising overall breath of the release. It starts with the initially blistered air of opener 101112, an instrumental which connects to and ignites emotions, its tonal evocation and melodramatic strings inspiring dark imagery. This merges into the following confrontation of 270492. The track begins with the same subdued whisper of the starter around a spine of sinewy rhythms and hard staring bass riffs. Into its stride the song brews a caustic cloud of sonic grazing and vocal squalls, all short of furnace intensity but fully impacting in their effect. Continuing to blend the gentler and coarser elements with ease the track is a potent full beginning to the release.

The stark yet fiery stances of 280908 and 111111 both capture the imagination next with their sizzling hot guitar weaves, prowling basslines, and drums which are as uncompromising as they are unpredictably inventive. The first of the two has a shifting distressed presence with despondence, anger, and darkness of the heart pervading ingredients upon the senses. It is the melancholic strings which kiss the air at the climax of the track though which leave the biggest impression to fire up further emotive thoughts. The second is a similarly shaped track in sound which a twist of dual vocals to its passage and great drone like qualities to the groove which appears throughout, not forgetting the ferocious climactic fire it finishes on. If there is any ‘flaw’ with the release it is a similarity in what are admittedly few rather than many moments on the album but it can at times cause a blending of songs if not giving full focus to them as with this pair.

This is not something you can place upon the best track on the album 01054. It is an abrasive pleasure, every member spoiling peace with their distinct intimidating skills and corrosive sounds. The first part of the song is a crawling sonic infestation which evolves into the eventual groove metal beast of insidious infectiousness and mesmeric contagious grooves. It is a glorious violation which out shines the other impressive slabs of excellent aural attitude.

Completed by the sprawling density and acid of 260112, the synapse challenging climate of 271005, and 120399 with the returning strings accompanied by a gorgeous female voice again emerging the senses in overwhelming yet magnetic atmospheres, the album is an outstanding encounter which fans of bands ranging from Neurosis, Amen Ra, and Deftones will find a deep resonance with. Accomplished in quality and individual skills, and powerful in ambience and atmospheric manipulation, Gruzy absolutu, rewizja symboli is a should investigate release.

The RingMaster



..::TRACK-LIST::..

1. 101112 03:24
2. 270492 04:51
3. 280908 06:31
4. 111111 05:09
5. 010504 04:19
6. 260112 05:41
7. 271005 04:40
8. 120399 04:12



..::OBSADA::..

Adam Piskorz - bas, głos
Jakub Rusakow - gitara
Miłosz Rusakow - bębny
Przemek Lebiedziński - głos, sample
Radek - gitara

Gościnnie:
Konrad 'Sielak' Siedlecki, Asia Kucharska, Marzena Dżeżdżon - głosy
Krzysztof Jakub Szwarc - altówka



https://www.youtube.com/watch?v=xxKrbHDQ23g



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

'Ile oni mają lat?' Się zapytałem wydawcy Mrzonek i nieco mnie zaskoczyła odpowiedź, że w okolicach trzydziestki.
Mrzonki grają bowiem jakby nie załapały się ze swoją nową falą na Marchewkę w 87 roku. Co jest komplementem, jakby ktoś pytał. Może to za sprawą saksofonu, który jest ważnym elementem budującym brzmienie Mrzonek, może za sprawą skojarzeń które biegną gdzieś do Klausa Mittfocha czy solowego Janerki do Republiki. Musi też, miejmy to już za sobą, paść nazwa Świetliki, bo tu też za mikrofonem poeta który lubi zadeklamować zamiast zaśpiewać - ale to ostatnie skojarzenie jednak dosyć odległe i nieco krzywdzące dla zespołu jest, więc się nim nie sugerujcie. No chyba, że lubicie Świetliki, to wtedy można. Poezji nie będę oceniał, ale Mrzonki grają fajniej. Zaskakująca, nietypowa dla antenowego katalogu pozycja.”

Szymon 'Antena Krzyku'



Na płycie mamy sześć utworów, które wyłamują się jednoznacznemu określeniu co do tego, co tak naprawdę grają Mrzonki. Bo zaczyna się całkiem nieźle, numer „Reklama” jest żywiołowy, a antykonsumpcyjny poetycki manifest doskonale łączy się tu z dźwiękowymi migawkami z telewizyjnych reklam, skrawków filmików czy telewizyjnych relacji. Ale już drugi kawałek, „Tabletka”, zwalnia i zmienia się w zimno-falową ciągłość, gdzie za „pierwsze skrzypce” robi tutaj saksofon, którego w ogóle jest pełno w Mrzonkach. „Koniec Fiata” to nostalgiczna i nastrojowa podróż w poszukiwaniu czegoś utraconego. I znów ten saksofon… a wokal Tomka przepuszczony tu został przez megafon. „Sen” to kolejny numer, gdzie zespół jedzie na tych swoich zwolnionych obrotach, tym razem sax przez niemal cały utwór tworzy bardzo fajną linie melodyczną, a w pewnym momencie wybija się gitara, a nawet w końcowej faze swoje solo ma perkusista. W tytułowym „Narysowanym” Mrzonki znów nieco przyśpieszają, ponownie pojawiają się fajne i powtarzające się motywy z saksofonem, który oczywiście ma tu też swoją solówkę. Dla mnie, obok „Reklamy”, jeden z najlepszych numerów na płycie. Na sam koniec mamy nową wersję kawałka „Los Anieli”, w remiksie Kacpra, nowego członka Mrzonek który odpowiedzialny jest za elektronikę w unowocześnionej wersji zespołu.

Pojawiające się w tłach delikatne połacie dźwięków podrasowują muzykę zespołu, nadając jej nieco inny wymiar. Remiks pokazuje nam na co stać nowego człowieka w ekipie. Ma on nieco dubowy rytm, jest trochę bajerów ale i tak przebija się przez to wszystko Marcin ze swoim saksofonem, który to instrument nadaje zespołowy znaczący obraz. Mrzonki mają na tej płycie jakby dwa oblicza; bardziej żywiołowe i to charakterystyczne dla nich, nastrojowo-nostalgiczne. W tym pierwszym odnajdujemy echa rocka alternatywnego, jak i post-punka, drugie wieje zimną falą i momentami takim troche art-rockiem. W tej ich miksturze brakuje mi trochę takich typowych dla post-punka czy zimnej fali brzmień gitar, ale zdaję sobie sprawę z tego, że Mrzonki to zlepek ludzi z naprawdę różnych klimatów muzycznych, a i nie można przecież mieć wszystkiego… Wybijające w tym zespole są jeszcze dwie rzeczy: saksofon, który naprawdę odgrywa tu bardzo dużą rolę i gra Marcina potrafi nadać tym kawałkom klimat nie do podrobienia. Druga rzecz to Tomek ze swym poetyckim wokalem i takowymi tekstami. Mrzonki to w dużej mierze „jego” zespół i bez niego po prostu nie miałby on sensu istnieć.”

Krawat 'Chaos w Mojej Głowie'



..::TRACK-LIST::..

1. Reklama 03:23
2. Tabletka 06:16
3. Koniec Fiata 04:40
4. Sen 04:51
5. Narysowany 03:59
6. Los Anieli (Echology Remix) 07:42



..::OBSADA::..

Tomasz Berrached - wokal
Wojciech Machniak - gitara
Marcin Kania - saksofon, klawisze
Michał Siwek - bas
Waldemar Leśniak - perkusja
Kacper 'Echology' Żarna - efekty specjalne

Słowa - Tomasz Berrached




https://www.youtube.com/watch?v=TWIC9E5o_tU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Gardenia to legenda rodzimej sceny nowofalowej przełomu 80. i 90., która przez kolejne dekady tworzyła i grała koncerty, niosąc w swej muzyce i tekstach werteryzm zimnej fali, psychodeliczne odloty i punkową szorstkość. Wydana w tym roku płyta Czarny Gotyk stanowi konsekwentne rozwinięcie obranej niegdyś stylistyki, skupiającej w sobie wszystkie ponure odcienie dekadenckich odmian rockowego grania. Gdy słucham najnowszego albumu, do głowy przychodzą mi takie nazwy jak Killing Joke, Siekiera, New Model Army, Klaus Mittfoch i Echo & The Bunnymen. Ale jednocześnie, choć w piosenkach Gardenii występuję pewne powinowactwo z ekstraklasą nowej fali (rozumianej szeroko), to należy oddać zespołowi, że obiera własny, swoisty kurs, momentami sięgający swym lotem mrocznego nieba.

Przenikanie się z muzyką i tekstami kapeli nie jest zadaniem prostym, bo płyta Czarny Gotyk pozbawiona jest miłego dla ucha lukru, który niósłby jakieś pocieczenie. Depresja, samotność, śmierć, rozstanie – Gardenia nie rozpieszcza swoich słuchaczy, ale i też nie oszukuje, jak miewają w zwyczaju popowi wykonawcy. W otwierającym płytę utworze tytułowym mamy zgrzytliwy riff i jasną deklarację Radosława Nowaka, który wypranym ciepłych barw głosem śpiewa: Siostry miłosierdzia ubrane na czarno, pokazują mi przyszłość krwawą. Nie każdy zatem będzie gotowy na muzyczną i liryczną eskapadę, na którą kapela zaprasza, bo rejs z Gardenią po mglistej rzece niepokojących dźwięków, jest jak wyprawa do jądra ciemności.

Muzycznie zaś mamy tutaj pełen przekrój przez klimaty typowe dla zimno falowych lat 80., ale podane w sposób szczery i wciąż aktualny. Znajdziemy zatem na Czarnym Gotyku punkowy brud i nieokrzesanie (Wszystko co mam, Ona odeszła czy Korytarz). Wciągają swą programową monotonią, psychodelicznym odlotem i wzniosłą atmosferą Jutro będzie za późno, Przy twoim łóżku i Chodzę po ruinach. Mroczno wybrzmiewa Psychodelia umierania, ale za sprawą klawiszowej partii niesie pewną lekkość oraz oddech. Na strychu zaskakuje wciągającą, posępną i bluesową formą kompozycji, a solo na saksofonie dodaje kompozycji klasy i sznytu. Smutna ballada Pytanie opiera się na partii fortepianu (choć nie zabrakło tu garażowych dźwięków gitary). Pulsujące Kim ty jesteś brzmi niezwykle przestrzennie i lekko (tutaj znowu odzywa się „nerwowy” saksofon), podobnie jak zamykający płytę Musi być coś więcej, w którym jednak pojawia się bardzo blada nadzieja: Musi być coś więcej niż jest, musi być coś jeszcze…

Wszystko to składa się w spójny muzyczno-liryczny obraz, namalowany rozmaitymi odcieniami szarości. Piosenki na albumie są doskonale zaaranżowane: oszczędnie, bez zbędnych dźwięków, ale i nie ascetycznie, bo zespół pozwala sobie na liczne urozmaicenia. Dla niektórych będą to pejzaże nazbyt depresyjne, inni w konfrontacji z nimi odnajdą zaspokojenie dla mrocznych zakamarków duszy.

Można odrzucić, można zbuntować się przeciwko tym piosenkom, albo wręcz przeciwnie - zakochać się w Czarnym Gotyku. Nie można jednak przejść obok bez jakiejkolwiek refleksji.

Paweł Lach


Gardenia zabiera słuchacza w czarno-białe pejzaże ponurych zaułków, pustych ulic przygniecionych ciężarem stalowych chmur i okrytych ciemnością korytarzy.

Tak naprawdę "Czarny gotyk" to album, którym kultowy warszawski zespół obchodzi trzydziestolecie istnienia. Mało tego, nagrany został w klasycznym składzie i w moim odczuciu jest zarazem najlepszym, bo i najbardziej spójnym stylistycznie krążkiem Gardenii. Punkowy brud miesza się z chłodem zimnej fali, psychodelicznymi zakusami i hard rockową mocą, tworząc zwarty organizm. Takie połączenie New Model Army z Klaus Mitffoch, Siekierą i Neilem Youngiem. Niemniej już same gatunkowe szufladki pozwolą stwierdzić, że jest to muzyka ciężka percepcyjnie. To materiał depresyjny, ubrudzony błotem, pełen neuroz, pesymistyczny i pierwszorzędnie dołujący.

Radosław Nowak swoim zachrypłym, szorstkim głosem melorecytuje przygnębiające teksty o stracie, rozpaczy, braku nadziei. Wystarczy zerknąć na wyrywki z pierwszych trzech utworów: "Siostry miłosierdzia // Ubrane na czarno // Chodzą w milczeniu // Pokazują marność" ("Czarny gotyk"), "Rzeczywistość jest jak egzekucja marzeń" ("Wszystko co mam"), "Psycholog mi radzi: masz po co żyć! ?? Ale ja mam to gdzieś" ("Jutro będzie za późno"). Teksty wręcz wypchane aforyzmami to bardzo mocna strona "Czarnego gotyku".

Klimat budują brudne, bardzo charakterystyczne gitary Aleksandra Januszewskiego, który potrafi im nadać rock'n'rollowej motoryki. Absolutnie kapitalny jest bas Michała Zawadzkiego, fantastycznie zresztą brzmiący. Zimnofalową rytmikę utrzymuje Mariusz Radzikowski. Realizacja materiału jest jego olbrzymią zaletą - tu ukłony w stronę Mirosława Gila (gitarzysty Collage i Believe).

"Czarny gotyk" jest jednak albumem chyba nieco przeciągniętym, zwyczajnie za długim. Zespół spokojnie mógł podarować sobie ze trzy-cztery kawałki, tym bardziej, że kilka utworów to kompozycje wręcz bliźniacze, to tak jakby słuchać w kółko tego samego numeru z innym tekstem.

Na tle całości zdecydowanie wyróżnia się tytułowy, punkujący "Czarny gotyk", bluesująca "Psychodelia umierania", napędzany rock'n'rollową motoryką "Ona odeszła", na wpół akustyczny "Stoję na ulicy sam" czy hard rockowy "Obudziłem się". Mocnym punktem jest hipnotyzujący "Na strychu" z gitarową solówką Mirka Gila i porywającym saksofonem Karola Gołowacza, w którym czuć ducha Dicka Parry'ego. W zimnofalowych klimatach wytarzane są posępne "Chodzę po ruinach" i "Przy twoim łóżku", a bezwzględnie najlepsza jest szorstka ballada na bazie partii fortepianu, zatytułowana "Pytanie" i wszystko czego brakuje temu utworowi, to jakaś emocjonalna gitarowa solówka pełna podciągów i pisków. Album zamyka neurotyczny "Musi być coś więcej" z prowadzonymi w punkt partiami basu i saksofonu. Jest więc tych solidnych kawałków całkiem sporo.

"Czarny gotyk" to dojrzała płyta facetów, którzy doskonale wiedzą co chcą przekazać i jakimi środkami. Brudne brzmienie idealnie obrazuje ponure teksty i depresyjny nastrój. Stylistyki punku, zimnej fali i psychodelii łączą się bezbłędnie w szary, depresyjny obraz. Gardenia nagrała przejmujący, posępny krążek.

Grzegorz Bryk



..::TRACK-LIST::..

1. Czarny Gotyk
2. Wszystko Co Mam
3. Jutro Będzie Za Późno
4. Psychodelia Umierania
5. Ona Odeszła
6. Stoję Na Ulicy Sam
7. Obudziłem Się
8. Na Strychu
9. Dobry Koniec
10. Chodzę Po Ruinach
11. Pytanie
12. Korytarz
13. Przy Twoim łóżku
14. Kim Ty Jesteś?
15. Musi Być Coś Więcej



..::OBSADA::..

Radosław Nowak - vocals
Alek Januszewski - guitar
Przemysław Wójcicki - bass
Mariusz Radzikowski - drums



https://www.youtube.com/watch?v=3uVqsCtBBHM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zespół istnieje od lutego 2006 roku. W jego skład wchodzi trzech gliwickich grajków, obsługujących gitarę, bas, bębny i mikrofon. Muzyka, jaką tworzą, to energetyczna mieszanka punka, reggae i ska. Od kilku lat kapela regularnie koncertuje, zarówno na własnym podwórku jak i w całej Polsce. W trakcie swojej niemal pięcioletniej kariery zespół miał okazję zaprezentować się w towarzystwie takich kapel jak: Akurat, Zielone Żabki, Vespa, El Dupa i wiele innych.

Jak do tej pory A-FRONT! wydał własnym nakładem materiał koncertowy pod znamiennym tytułem "NEO-ROOTS-GRUNGE-PUNK", a także zawierającą cztery utwory studyjną demówkę pod tytułem "THE MO". Debiutancka płyta "409" swoją premierę miała na początku listopada 2010. Album jest podsumowaniem pięciu lat działalności kapeli i zawierać będzie 15 utworów nagranych we wrocławskim studio „Clash”. Na płycie gościnnie udzielili się muzycy Plagiatu 199, a także założyciel legendarnego ensemblu El Dupa – Dr YrY! Kilka utworów wzbogaconych jest także o brzmienie dęciaków i klawiszy.



..::TRACK-LIST::..

1. Yyy 0:05
2. Pieśń Na Wejście 2:09
3. Stan Zagrożenia 2:51
4. To My! 3:51
5. 409 4:06
6. Obserwujesz Zboku 3:05
7. Malkontenci 3:16
8. Afront 3:17
9. Dużo Więcej Wart 4:22
10. Humppa 2:54
11. Uciekinier 4:13
12. Punkt Widzenia 2:29
13. Studenci 2:40
14. Patyczek 1:44

Bonus:
15. Rege Z Yamahy 5:36


2 - (inspirowany tradycyjną pieśnią ludową)
14 - muz: zasłyszana
15 - muz/sł: prosto z dupy (tribute to Easy Jerzy/Killa Familla

Nagrań dokonano: Studio "Clash" Wrocław



..::OBSADA::..

Bass [Bas], Vocals [Wokal] - Tomasz 'Therion' Rybiński
Drums [Bębny] - Adam 'Siksa' Siwek
Vocals [Wokal], Guitar [Gitary] - Bartosz 'Łapa' Łapszyński

Guest [Gościnnie]:
Saxophone [Saksofon] - Maciej Zieliński
Trombone [Puzon] - Artek Cieślak
Trumpet [Trąbka] - Robert Michura
Vocals [Wokal] - Madzia Czomperlik
Vocals [Wokal], Keyboards [Klawisz] - Dr YrY




https://www.youtube.com/watch?v=sjVUmhS1NSo



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Lao Che Dyskografia FLAC

Artist: Lao Che
Genre: Rock/Alternative
Format: FLAC, MP3

Lista Albumów:

2002 - Gusła
2005 - Powstanie Warszawskie
2008 - Gospel
2010 - Prąd Stały~Prąd Zmienny
2012 - Soundtrack
2015 - Dzieciom
2018 - Nie Raj (Single)
2018 - Wiedza o Społeczeństwie
2019 - Live Pol'And'Rock Festival (2018) [MP3]